Felaketlerin en büyükleri buldu bizleri, acıların en büyükleriyle dağlandı yüreklerimiz. Sadece ve sadece huzurlu günlere uyanmak dileğiyle kafamızı yastığa koyarken ertesi günün ne çeşit belalara gebe olduğunu düşünmekten kendimizi alamaz olduk.
Ruhumuz adım adım acılara teslim olurken, kalp gözümüzü mutluluğa ve sağlıklı yarınlara açık tutmaya çalışırken zorlanıyoruz.
Sinirlerimiz öylesine yıpranmış ki bu saatten sonra düzeleceğine imkan ihtimal vermiyoruz. Yıkıntıların altında kalanın sadece bedenlerimiz olmadığını fark ediyoruz sokak röportajlarını izlerken.
Öylesine büyük bir yıkıntı görüyoruz ki karşımızda mantık duvarlarının da yıkıldığını ve büyük bir çoğunluğun da bunun altında kaldığını anlıyoruz.
Yıkıntının altından çıkmak adına çırpınmıyoruz bile…
Hayatımızdaki hiçbir yıkıntının enkazını kaldırmaya gelmeyeceklerini idrak etmiş durumdayız.
Maddi ya da manevi yıkıntılar yaşıyoruz gün içinde!
Yıkılmasını bekliyoruz hayallerimizin, yaşadığımız evlerin, anılarımızla dolu şehirlerin…
Kim ne dersen desin böylesine büyük bir yıkıntının altından sağ kurtulmak adına ses vermeliyiz bizleri kurtarmak isteyen ancak ulaşamayan o insanlara…
Yıkıntıların oluşturduğu toz bulutu öylesine ağır bir şekilde çökmüş ki üzerimize göz gözü görmüyor. Bir yanımız kaçıp gitmek istiyor, bir yanımız ayakta kalanları görmek.
Dişimizden tırnağımızdan artırdıklarımızla oluşturduğumuz hayatların bir anda yıkılıp gitmesine gönül razı değil.
Oluşturulan bu yıkıntı atmosferinden kurtulup yeni bir gelecek inşasına başlamak isteğiyle atıyor kalpler.
Geleceğin sadece betonla inşa edilebileceğini zanneden ve yıkıntılardan beslenen zihniyeti toz bulutunun içinde bırakıp masmavi gökyüzüne yükselmek istiyor bedenimiz.
Ruhumuz yıkıntılar altında…
Geleceğimiz yıkıntılar altında…
Huzur ve mutluluk yıkıntılar altında…
Sağlığımızı da yıkıntılara bırakmışız!
Toptan ayaklanmak ve şu yıkıntıları kaldırıp huzurlu bir geleceğe başlamak için el ele verip toz bulutunun ötesine bakmaya başlamak gerek!
