Günümüz dünyasının korkutucu ve baş döndürücü temposu içerisinde ayakta kalmak ve genel kriterlerin kabul ettiği bir seviyede başarılı olmak adeta bir yarışma haline geldi.

Gelişen teknoloji ve artan nüfus yıllar öncesine göre ayakta kalmayı ve milyonlarca benzer insan arasından sıyrılmayı da gittikçe güçleştiriyor.

Sadece ve sadece günümüze göre çok daha az kritere sahip olmak yıllar önce bir yerlere gelmek yeterliyken artık onlarca yeteneği tek bir bünyede toplamak zorunluluğu var insanoğlunun…

Milyonlarca yıl önce mağarada yaşayıp hayvan avlayarak hayatta kalan ve popülâsyonda yerini alan atalarımıza kıyasla artık varlık göstermek ve ‘buradayım’ demek bir hayli zor!

Kimileri kendince kolaya kaçıp sosyal medyanın sunduğu renkli imkânları değerlendirmeyi tercih ederken kimileri de uzakta durup kendince ‘kolaycı’ olarak işaret ettiği bu insanlardan uzak durarak hedeflerine daha zor ama sağlam bir yoldan ilerlemeyi tercih ediyor.

Varlığını ispatlamayı nasıl seçerse seçsin insan için hayat bir yarışma haline geldi!

Bu öylesine bir yarışma ki yeri gelince rakiplerini acımasızca yerle bir etmek dünyanın en mantıklı şeyiymiş gibi geliyor.

Çevrenizde rakiplerinizi ezip onların üzerine çıkmanızı salık veren motivasyonlarla karşılaşıyorsunuz.

Bir yandan acımasızlığı ve diğer insanların mevcudiyetlerini önemsemeyen bir kalabalık oluşurken bir yandan da pek çok platform üzerinden dünya barışı için çırpınan topluluklar oluşmuş durumda.

Kendi yarışma alanımızı oluşturup onun içinde hayatta kalabilmek ve yarışmayı kazanabilmek adına debelenip dururken, bir yandan da hayatın ne kadar zor olduğu konusunda şikâyet edip duruyoruz.

Bir şeyleri sevmek, durup dinlenmek, yağmur sonrası toprağın o muhteşem kokusunu ciğerlerimize doldurmak kendimizi kaptırdığımız ve belki de gönüllü bir şekilde girdiğimiz yarışma ortamında ulaşılması zor şeylermiş gibi geliyor bizlere…

Arkamıza bakmıyoruz, yanımıza çevirmiyoruz kafamızı çünkü yarışmayı kazanmak tek amacımız olmuş. Sanıyoruz ki birinci bitirebileceğiz bu yarışı!

Gündelik hayatın çarklarını çevirebilmek adına beynimize kodlanmış olan bir yarışmanın içinde debelenip duruyoruz. Yukarıda kalmak adına pek çok insanı aşağı çekiyoruz.

Ortak hareket edip başarıya ulaşmak imkânsız gibi geliyor! Böyle düşünmeye alıştırılmamışız çünkü…

Yarışmanın tek bir kazanını olur diye inandırılmış bizlere, bu yüzden her sabah daha büyük bir istek ve azimle giriyoruz camdan kutularımıza ve yarışmanın o günkü etabı bitene kadar sözde rakiplerimizin ayağını kaydırmaya çalışıyoruz.

Yıllar boyunca uğraşıp adına emeklilik dedikleri kısma geçtiğimizdeyse ne kazanmış oluyoruz yarışmayı ne de milyonlarca emekli arasından sıyrılıp birincilik kürsüsüne oturmuş oluyoruz.

Yarışmanın bir kazananı vardır belki ama o bizler değiliz!