Sadece felaket filmlerinde rastlayacağımız görüntüler bir süredir aralıksız hayatımızın orta yerinde duruyor. Bu sefer felaketin adı Yangın oldu. Küçük bir kıvılcımla başlayan felaket önüne ne varsa yaktı küle çevirdi.

Kimi zaman ormanın içindeki hayatları yok etti kimi zaman da ormanın kenarındaki evinde yaşantısını devam ettirmeye çalışan köylülerin ocaklarını söndürdü. Üstelik bu felaket sadece bizim ülkemizin derdi de değil…

Bir süredir Yunanistan'ı etkisi altına alan yangınlar şimdiden ülkenin en büyük krizi haline geldi. Bir türlü sönmeyen yangınlardan çıkan dumanlar ve küller adeta içine topladığı acıları geldi bizim gökyüzüne kustu…

İstanbul geçtiğimiz günlerde turuncu bir gökyüzüne uyandı ve bu hava bütün bir gün insanları esir aldı. Kafamızı kaldırıp baktığımız her an çevremizde yaşanan acıları anımsadık. Günümüz insanı bireyselleşip çevresinden uzaklaşmaya çalıştıkça doğa ana onun karşısına felaketler çıkararak tüm insanlığın acısına ortak olmasını sağlıyor ne yazık ki!

Turuncu bir gökyüzü bu yüzden bize bir mesaj veriyor… İstesek de sırtımızı dönemeyiz acılara, istesek de yalnız kalamayız şu dünyada, istesek de kulaklarımızı kapatamayız çığlıklara…

Belki bu yüzden turuncu bir güne uyandığımda gün boyunca aklımın bir köşesinde tüm bu acılar vardı. Peki ya bundan sonra ne gibi felaketler bekliyor insanlığı?

Sadece renklenen bir günle geçip gidecek mi acılar? Televizyonda izlediğimiz eriyen buzulların yükselttiği deniz seviyesi ne zaman yutacak bizi… Dünya yansa keyfinden ödün vermeyen kalabalıklar daha ne kadar kayıtsız kalabilecek bu felaketler silsilesine?

Yaptığımız bir yolculukta mı yakalanacağız sele? Ya da tatil için gittiğimiz bir otel bir anda alevlerin arasında mı kalacak?

Bir şeylerin günden güne kötüye gittiğini görmek için medyum olmaya gerek yok. Sosyal medyada,televizyonda basılı yayın organlarında hep felaket haberlerine rastlamak artık sıradan bir olay gibi…

Gökyüzünün karardığı bir felaket senaryosunda nereye kaçabilir insan? Nereye saklanabilir insanlık?

Turuncu bir güne uyandığımda çok şey geçti aklımdan pek çoğu da renkli gökyüzüne inat pek bir karamsardı…

Küllerin arasından filizlenecek ilk fidanlarla birlikte umutlarımız yeniden yeşerecek elbette öyle olmak zorunda.

Umalım ki bu süre zarfında gökyüzünün her zaman masmavi olduğu günlere uyanırız!