İçinde bulunduğumuz ve onunla doyduğumuz doğaya karşı son derece acımasız davrandık öyle bir yanılsamaya kapıldık ki her şey biz insanlar için var ve sonsuza dek de böyle gidecek...

Bir süre sonra artık huzur verecek kadar yeşil alan kalmayınca bu hastalık başka yerlere sıçradı!

İnsanlar bu hastalığı birbirine bulaştırmaya başladı. Tahammülsüzlükle kendisini gösterdi, karşı tarafa şiddet uygulamaya kadar gitti.

Modern tıp çaresizce izledi bu süreci, bunun bir tedavisi olmalıydı ama bulması gereken kişiler bizzat bu hastalığın yayılmasına neden oluyordu.

Cinayetler arttı, gündelik hayatta selam bile vermeye korkar olduk. Sadece yabancılara karşı değil en yakınımızdaki insanlara karşı bile sevgisiz bireyler olmaya başladık.

Sosyal medya üzerinden de yayıldı bu hastalık hiç görmediğimiz huyunu suyunu bilmediğimiz insanlardan nefret ettik, çok para kazananlardan, güzel olanlardan, yakışıklı olanlardan, her gün yeni yerler gezenlerden...

Modernleşmenin bir parçası olarak çevremizdeki bütünlüğü yok etmeyi bir meziyet sandık!

Kendi modern çevremizi oluşturmak adına sistemli bir şekilde yok ettik, tükettik geleceğimizi...

Çünkü modern çağ insanı olmak demek daha çok tüketmek ve çevresine daha çok hâkim olmayı gerektiriyordu.

Sadece karnını doyurmak isteyen hayvanların yemeklerine zehir kattık, yaşam alanlarına girip onları birer fazlalıkmışçasına uzaklaştırmaya çalıştık.

Kestik, biçtik onlara türlü çeşitli eziyetlerde bulunduk. Tüm ormanları ve içindeki canlıları modern toplumun bir parçası olan hayatı yaşamak adına yok ettik.

Önce doğaya karşı başladı bu hastalık, derinlerde bir yerlerde ortaya çıktı ama zamanla her yere yayıldı.

Tek bir yeşil alan bırakmamak adına yemin etmişçesine sarıp sarmaladı doğayı.

Ormanları bitirdiğimiz için beynimize yeterli oksijen gitmiyordu artık, yaşantımızı tamamen kazanmaya odaklamıştık bu uğurda hiç kimseyi görmüyordu gözümüz!

Para kazanalım, statü kazanalım zirveye çıkalım derken bir anda nasıl da tükendiğimizle yüzleştik.