Sınırları ve bir sonu olan dünyada yaşadığımızı fark etmeye başladığımızda duvara çarpmış gibi olduk. Yüzyıllardır tüketmeye alıştırılmış insanlık şimdilerde elinde avucunda olanla hayatta kalmaya çalışıyor. Bu konuda mesajlar veriyor.
İlk olarak içine doğduğumuz doğayı tüketmeye başladık, kullandığımız aletler modernleştikçe tüketim her yere yayıldı. Tek bir yeşil alan bırakmamak adına yemin etmişçesine tükettik doğayı.
Ormanları bitirdiğimiz için beynimize yeterli oksijen gitmiyordu artık, yaşantımızı tamamen kazanmaya odaklamıştık bu uğurda hiç kimseyi görmüyordu gözümüz! Para kazanalım, statü kazanalım zirveye çıkalım derken bir anda tüketim hastalığına bulanmış bir halde bulduk kendimizi...
Modern tıp çaresizce izledi bu süreci, bunun bir tedavisi olmalıydı ama tüketmek öylesine doğal bir istekti ki kimse önünde duramıyordu! Bir süre sonra artık huzur verecek kadar yeşil alan kalmayınca bu çılgınlık başka yerlere sıçradı.
Cinayetler arttı, gündelik hayatta selam bile vermeye korkar olduk. Sadece yabancılara karşı değil en yakınımızdaki insanlara karşı bile sevgisiz bireyler olmaya başladık. Çünkü hep daha fazla tüketmek istiyorduk ve elimizin altındakiler bize yetmemeye başlamıştı.
Aşırı tüketim denen hastalık tüm organlarımızı ele geçirdi ve bizleri çirkin birer varlık haline getirdi. Öylesine kötüleştik ki doğaya karşı başlayan ve oradan insana geçen bu hastalık son olarak hayvanlara karşı bir nefrete dönüştü.
Nefes almayan ve içindeki canlılara da nefes aldırmamaya yemin etmişçesine büyüdü yıllar içerisinde doğaya karşı başlayan bu tüketim çılgınlığı…
Sosyal medya üzerinden de yayıldı bu hastalık hiç görmediğimiz huyunu suyunu bilmediğimiz insanların hayatlarına imrendik, çok para kazananlardan, güzel olanlardan, yakışıklı olanlardan, her gün yeni yerler gezenlerden görüp elimizdeki kısıtlı imkânlarla onlar gibi olmaya çalıştık.
Sadece karnını doyurmak isteyen hayvanların yemeklerine zehir kattık, yaşam alanlarına girip onları birer fazlalıkmışçasına uzaklaştırmaya çalıştık. Kestik, biçtik onlara türlü çeşitli eziyetlerde bulunduk.
Çünkü sadece çevremizdeki kaynakları değil yavaş yavaş insanlığımızı da tüketmeye başlamıştık. Toplum olarak tüketimin ne kadar güzel bir şey olduğunu düşündük ve böyle hareket ettik.
Ve sonunda bittiğini anladık. Her şeyin bir sonu olduğunu yine tükete tükete kabul etme eğilimine girdik. Ne olursa olsun kendi elimizle yok ettiğimizi anlamayı reddettiğimiz için bir şeyleri düzeltmeye geç kaldık.
