Çevremizde bir şeyler baş döndürücü bir hızla sürüp gidiyor. Öyle farklılıklar oluyor ki hayat dediğimiz koşturmada kafamızı çevirip yakalayamıyoruz bile...

Ruhumuz bedenimizden sıyrılıp gidiyor yavaş yavaş... En kötü senaryoyu yaşıyoruz her gün!

Elimizdeki kumandayla filmleri ve dizileri kolayca ilerletip durdurabilirken kendi hayatımızın kumandası elimizden uçup gitmiş.

O kadar kontrolsüz ve sonrasız yaşıyoruz ki hayatı, bizleri bu uykudan uyandırmak için uzaylıların dünyayı istila etmesi gerekecek kadar ileri gitmiş durumdayız.

Bu sonrasızlık aslında beynimizin bize oynadığı bir oyun, belki de delirmemek adına kendisini korumaya alma hali...

Yarına dair yapabileceği bir şeyi olmadığını düşünen insanoğlu, sonrasızlığa kendisini hapsederek akıl sağlığını korumaya çalışıyor.

Kanıksıyoruz olanları... Her gün gelen zamları, sokak ortasında yaşanan çatışmaları, sınırdan gelip geçen kalabalıkları, kapı dibinde yuvalanmış uyuşturucu satıcılarını, en ufak bir tepkide dayak yeme ihtimalini belki de....

Bu kanıksamayla birlikte omuzlarımızdaki ağırlık daha da artıyor. Yarına dair planlar yapmayı bırakıp anı yaşamaya çalışırken sonrası olmayan bir döngüde kayboluyoruz.

Döngüyü kırıp keyifli bir geleceğe ilerleme ümidinin yavaş yavaş parmaklarımızın arasından sıyrılıp gitmesini seyrediyoruz. Seçimlerimizin sonuçları bizlere zarar veriyor.

Oysa öyle zamanlardan geçiyoruz ki değil sokaktaki aynılıklar hayatımızın her noktasında bir önceki günün aynısını yaşıyoruz. Verilen tepkiler, kızılan konu başlıkları, tepkisizliğin benliğimizin daha derinlerine inmesi...

Sessizce beynimizi uyuşturan bu sonrasızlık hali sabah baktığımız aynada, kahvaltıda içtiğimiz çayda, evin kapısında, bindiğimiz toplu taşıma aracında sarıp sarmalıyor bizi.

Öylesine kolay kabul ediyoruz ki, bunun ne kadar korkutucu sonuçlar doğurabileceğini hayal bile edemiyoruz.

Aynı düne benzeyen bir günde aynı sohbetleri ederken köşe başında, aynı yemeklerin söylendiği bir restoranda, haberlerde aynı yüzler, aynı cinayetler...

Biz kurtulmaya çalışmadıkça hücrelerimize kadar işleyecek bu sonrasızlık içten içe yalnızlaştırıp yok edecek bizleri.

İnsanlığımızı unutturan bu döngüden çıkmadıkça, huzur masallarda kalacak.