Ruhumuz bedenimizden sıyrılıp gidiyor yavaş yavaş… En kötü senaryoyu yaşıyoruz her gün! Elimizdeki kumandayla filmleri ve dizileri kolayca ilerletip durdurabilirken kendi hayatımızın kumandası  elimizden uçup gitmiş.

Öylesine kolay kabul ediyoruz ki sıradanlığı, bunun ne kadar korkutucu sonuçlar doğurabileceğini hayal bile edemiyoruz.

Çevremizde bir şeyler baş döndürücü bir hızla sürüp gidiyor. Hayat dediğimiz koşturmada kafamızı çevirip yakalayamıyoruz bile…

Sıradanlıkta bulmuşuz kendimizi, kalabalıkların sıradanlaşmasıyla birlikte başlayan bataklığa saplanmışız!

Peki, neden bunca yaşanmışlıklar içerisinde her şey sıradan geliyor bizlere? Çünkü en tehlikeli noktaya doğru ilerliyoruz ya da batıyoruz mu demek gerek!

O kadar sıradan yaşıyoruz ki hayatı bizleri bu uykudan uyandırmak için uzaylıların dünyayı istila etmesi gerekecek kadar ileri gitmiş durumdayız. 

Bu sıradanlık aslında beynimizin bize oynadığı bir oyun, belki de delirmemek adına kendisini korumaya alma hali…

Oysa öyle zamanlardan geçiyoruz ki değil sokaktaki sıradanlıklar, hayatımızın her noktasında bir önceki günün aynısını yaşıyoruz. Verilen tepkiler, kızılan konu başlıkları, tepkisizliğin benliğimizin daha derinlerine inmesi…

Kanıksıyoruz olanları… Her gün gelen zamları, sokak ortasında yaşanan çatışmaları, sınırdan gelip geçen kalabalıkları, kapı dibinde yuvalanmış uyuşturucu satıcılarını, en ufak bir tepkide dayak yeme ihtimalini belki de….

Sessizce beynimizi uyuşturan bu sıradanlık, sabah baktığımız aynada, kahvaltıda içtiğimiz çayda, evin kapısında, bindiğimiz toplu taşıma aracında sarıp sarmalıyor bizi.

İnsanlığımızı unutup sıradanlığa sarıldıkça mutluluklar çıkacak temelli olarak, huzur masallarda kalacak.

Sıradanlıklar içerisinde aynı düne benzeyen bir günde aynı sohbetleri ederken köşe başında, aynı yemeklerin söylendiği bir restoranda, haberlerde aynı yüzler, aynı cinayetler…

Biz kurtulmaya çalışmadıkça hücrelerimize kadar işleyecek bu sıradanlık ve içten içe yalnızlaştırıp yok edecek bizleri.

Yataktan kalkıp pencereye yürüdüğümüzde, perdeyi aralayıp sokağa baktığımızda her şeyin sıradan olduğunu görmek gün geçtikçe sıkıcı bir hal almaya başlayacak.