Herkesin her konuda önemli fikirleri olduğu bir dönemden geçiyoruz, herkes çok biliyor ve bu bilgisinden o kadar emin ki karşısındaki insanların farklı bakış açılarına tahammül edemiyor.

Kendi bildikleri doğrultusunda ilerlerken önüne geleni yıkıp devirmekten de çekinmiyor. Eskiden bazı konularda kendimizi durdurmayı başarır, başkasının sınırına müdahale ettiğimizi hissettiğimizde birkaç adım geri çekilirdik.

Ancak günümüz insanı karşı tarafa olanca zararı vermek adına çıktığı yolculuğunda her türlü mecrayı, kendisinden farklı düşünenleri bitirmek için kullanıyor.

Fikirlerin sığlaştığı ve herkesin derin düşüncelerden korktuğu bir çağı deneyimliyoruz.

Düşüncelerin tartışılmasını bir tarafa bırakın dillendirilmesi bile neredeyse suç olmuş durumda…

Sanal dünyanın imkânları içerisinde özgürlüğümüzün arttığını düşünürken, özgürleşmek adına kullandığımız kanalların büyük miktarda paralara ‘sahip’ değiştirdiğini görüyoruz.

Yardıma her zamankinden daha çok muhtaç olduğumuz bir dönemdeyiz…

Başkalarının dertleriyle dertlenen mahalle komşularının birer birer silindiği şu günlerde ülkede bir kriz iklimi hâkim olmuş durumda!

Durum böyle olunca da hayatın içinde olmak ve keyif almak zorlaşıyor! Çatışma haberlerinden kafamızı çevirip başka haberlere bakmak istediğimizde sadece çok daha kötüsünü görüyoruz.

Şiddet sarmalı en yakınımıza kadar geldi! Öyle ki sokakta yürürken bile güvende hissedemiyoruz kendimizi…

Herkesi birbirinden uzaklaştıran ve yalnızlaşmayı öven bir ortamdan sıyrılıp televizyona yöneldiğinizde hemen her konunun uzmanı isimlerin dünya savaşı ihtimalini yorumladığına tanıklık ediyorsunuz.

Yanı başımızda yaşanan çatışmalar, ülke içindeki ekonomik kaos, sonu hiç gelmeyecekmiş gibi duran karanlık haberler...

Tüm bu yaşanan kaos ortamının örneklerine dünyanın farklı yerlerinde de rastlamak mümkün.

‘Küresel kaynama’ hâlinin bir sonucu olsa gerek çılgınlık ve şiddet gündelik rutinlerimiz haline geldi.

İnsanlık bir sınava mı tabi tutuluyor yoksa topyekûn bir işleyiş değişikliği için anlaşmaya mı varıldı bunu karanlığın sonundaki güneşi görüp çevremize bakma fırsatımız olduğu zaman söyleyeceğiz.