Teknoloji gelişip, dünya daha küçük bir yer olmaya başladıkça milyonların yüreğinde yarına dair güzel umutlar filizleniyor!

Sanıyorsun ki herkes el ele tutuşup barış ve kardeşlik şarkıları söyleyecek ve kötü günleri geride bırakmak adına el ele çalışacak. Çünkü her zaman yazılıp çizildiği gibi ölümlü dünyanın fani bedenleri olarak verdiğimiz zararların sonuçları çok korkunç olabiliyor.

Ama işte tüm bu bilgilerin ve kötü tecrübelerin ışığında bile hiçbir şeyden ders alınmadığını görüp mucize yaşanmasını bekliyoruz.

Dünyadaki dengelerin bir türlü yerine oturmadığını görüp, savaş çığırtkanlığı yapan ülkelerin yitip giden canları zerre önemsemediğini görüyoruz.

Yaşamak ve yaşatmak üzerine kurulması gereken düzenlere halen çok uzağız! Elimizde avucumuzda olanları bilime yatırmak, bu konuda adımlar atmak varken kendimizi bir yaprak gibi oradan oraya savrulurken buluyoruz. Birlik olduğumuz tek başlık ne yazık ki acılar oluyor.

Kayıplarımız binleri geçmişken, acımız kalbimize sığmazken, savaşın kıyısında insanlar olarak her yeni güne yüreğimizde daha büyük bir ağırlıkla uyanıyoruz.

Geçmişimizden ders almıyoruz! Yapılan uyarılara kulak tıkıyor ve gelmesi muhtemel tehlikelere karşı neredeyse hiçbir şey yapmadan bir köşede bizi bulmasını bekliyoruz.

Savaşın neden günümüz dünyasında halen var olduğunu konuşmak omuzlarımızdaki en büyük yük!

Tüm bu çaresizliğin içinde felaketin yaşandığı yerden yapılan canlı bağlantıları izliyoruz haberlerde! İnsanların çaresizliklerine tanıklık ediyoruz. Sosyal medyada yardım için kenetlenmiş onlarca, yüzlerce isme rağmen ölümlerin devam etmesine kinleniyoruz.

İyi şeyler söylemek, gelecek adına umut veren ifadeler kullanmak gün geçtikçe zorlaşıyor.

Neredeyse her gün bir felaketle yatıp yeni bir felakete uyanıyoruz.

Nereye gideceği kestirilemeyen bu karamsar bulutların bir an önce dağılmasını umsak da içimizden bir ses, kıyımıza kadar gelmiş savaşın bizlere daha ne kötülükler taşıyacağını düşünürken buluyoruz kendimizi…

Yapılan barış çağrılarının ne kadar da cılız kaldığına hayret ediyoruz. Savaşın hamiliğini üstlenmiş devletlerin ölümleri normalleştirme çabalarına tanık oluyoruz.

Dünyanın bir ucundan, milyonların hayatlarının seyrine karar verme yetkisini kendisinde görenlerden nefret ediyor yine de bir şey yapamamanın çaresizliğini yaşıyoruz.