Ruh sağlığımızın yavaş yavaş bizlerden uzaklaştığı, çok yukarılara çıkıp da bir daha hiç geri dönmeyecekmiş gibi bizlere baktığı bir dönemde, kaybettiklerimizi yeniden nasıl kazanabiliriz düşüncesi çok önemli bir mesele haline geliyor.
Sokakta rahat yürüyemez hale gelmenin bir sonucu olarak, her an kopacakmış gibi duran keman tellerine döndük.
Trafikte, kuyrukta, hastanede, kafeteryada, kahve almak için girdiğiniz mekanda her yerde her an yoğun bir gerginlik içinde buluyoruz kendimizi.
Ruh sağlığımızı dengede tutmak, aldığımız her nefesle birlikte biraz daha güçleşiyor.
Yarına dair planlarımız Indiana Jones filmlerinde insanları yutan kum çukurları gibi karanlıklara doğru kayıp gidiyor.
Eskiden yarına dair endişelerimiz varken şimdilerde bir saat sonrasını bile endişe içinde bekliyoruz.
Böylesine kötü bir duruma gelmiş ruh sağlığımızı nasıl daha iyi bir hale getirebiliriz diye düşünürken imdada Fransız ressam Monet yetişti.
Aslında bir seri olarak yapılmış olan bu çalışmada Monet, 250 tane resimle hayalini gerçeğe dönüştürürken yıllar sonrasına da ‘huzur’ veren eserler bırakmış.
Milyonların ruh sağlığına iyi geldiği yapılan bir çalışmayla ortaya konmuş olan tablo, bir çiçek bahçesinin, özellikle Monet'in Paris'teki evinin bahçesinde bulunan küçük göletteki suyun içinde yetişen nilüfer çiçeklerine ait çalışmalardan biri.
Gelelim günümüze…
Avusturya'da yapılan bir çalışma, Fransız ressam Claude Monet'in "Nilüferler" tablolarından birini çevrim içi ortamda 2 dakika gibi kısa süre görmenin, insanların ruh sağlığına iyi geldiği sonucuna vardı.
Sanatın merkezinde insanın olması da işte tam da bu yüzden önemli.
Yapılan her eser zaman ve mekan gözetmeksiniz yıllar sonrasına uzanmayı şu ya da bu şekilde başarıyor.
Kafasını ısrarla sanatın uzağına çeviren ya da kuma gömmeyi tercih edenlerse içindeki şiddeti taşıra taşıra sokakta geziyor.
Teknolojinin baş döndürücü bir hızla ilerlediği günümüz toplumlarında, ruh sağlığına iyi gelen şeyin bir ressamın yıllar önceki fırça darbelerinde gizlendiği gerçeği, yaşanan hiçbir ilerlemenin sanatın hızına yetişemeyeceğini net bir şekilde gösteriyor.
