Akşamları televizyon karşısına geçip de haberleri izlemeye başladığımızda sokak ortasında yaşanan onlarca saldırı ve şiddet haberlerine tanıklık ediyoruz.

Yaşanan onlarca saldırı haberi arasında bizlere nefes aldıracak haber sayısı bir elin parmaklarını geçmiyor. Eskiden bazı televizyon kanalları ana haber bültenlerinde dünyanın farklı hayvanat bahçelerindeki pandalardan derledikleri haberleri sunar gündelik ortamın karamsarlığını dağıtmaya çalışırdı.

Ancak son zamanlarda ardı ardına öylesine felaket haberleri geliyor ki doğa ana da dünya üzerinde büyük bir arınma operasyonuna girişmiş durumda.

Tüm bu yaşananlar ışığında net bir şekilde görüyoruz ki insanlığın pili bitti bitiyor.

Dibe batıp orada kalmamak adına bir enerji yarışı içerisine girmiş durumdayız. Bilim insanları sonsuz ve temiz enerji üzerinde daha fazla kafa patlatıyor.

Geleceğin enerji üzerinde şekilleneceği zaten uzun yıllardır biliniyor olsa da özellikle son birkaç yıldır yapılan tüm buluşlar ve büyük katılımlı bilimsel toplantılar hep enerjiyi ve buna ulaşmanın kolay yollarını tartışır oldu.

Bizlere yaşam enerjisi sağlayan pillerin tükenmeye başladığını aşırı sabırsız halimizden anlamak mümkün…

Dünyanın dengesini değiştirecek silahları elinde tutan devletler birbirlerine saldırmak için yer arıyor. Üstelik bunu yaparken ortaya çıkacak felaketleri de hesaplamıyorlar!

Cep telefonu pilleri gibi şarja takıp yeniden doldurmak mümkün olmadığından bu girdiğimiz tükenmişlik sarmalından bir an önce kurtulmanın yollarını aramalıyız.

Çevremizdeki her şeyi tükete tükete sonunda kendimizi de tüketmeyi başardık.

Bitmeye başlayan pillerimiz yüzünden sağlıklı düşünemez olduk.

Tükenen pillere yapılan göndermelerden biri de 2018 yılında vizyona giren Arif V 216 filmiyle olmuştu.

Filmin başrolündeki robotun tükenmekte olan pilleri nedeniyle hayatının son günlerini doya doya yaşama isteğini izlerken, derinlerde bir yerde onunla ortak yönlerimizi sorgulamıştık.

Yıllar geçti ve geçen onca zamanla birlikte robotun bire bir bizleri anlattığını görmüş olduk.

Bizler de bitmekte olan pillerimize inat son günlerimizi daha da dolu dolu yaşamak isterken bunu başaramayacağımızı net bir şekilde anlayınca her yere saldıran canlılara dönüştük.

Önce ümidimizi kaybettik ve şimdilerde de yaşam enerjimizi, hayatın acılarına sabretmemizi sağlayan pozitif bakış açımızı yitirmek üzereyiz.

Bulunduğum yerdeki pencereden kafamı uzatıp oralarda bir yerlerde Polyanna görür müyüm diye bakınıyorum ama ne yalan söyleyeyim pek de ümidim yok!