Geride kalan o sıradan ve keyifli günlere hayıflanıp yeni günlere dair özlemlerimizi kısmak zorunda kalışımız insan olarak bedenimizi ve ruhumuzu bir hayli zorluyor son günlerde…
Özlem dolu zamanlar yaşıyoruz sadece ve sadece kişiler üzerinden şekillenen bir hayatımız var artık, karar vermek için bireylerin ağızlarına bakar olduk. Kalabalıklaştıkça yalnızlaştık ve kararları tek bir kişinin insafına bıraktık,
Tek başına kalmanın zor olduğunu biliyorduk insan olarak ancak kalabalıklar arasında yalnızlaşmanın ne kadar da felaket bir durum olduğu gerçeğiyle yüzleştik.
Ve sadece kayıplarımıza ağlayabiliyoruz, yerine yenilerini koyamıyoruz ya bazı şeylerin, işte tam da öyle bir açmazdayız… Bir uçurumun kenarından aşağıya bakıyor ve sahip olmak istediklerimizin uçurumun dibinde bizi beklediğini düşünüyoruz.
En sonunda teslim olma noktasına geldik! Tüm benliğimizle verdiğimiz savaşta yorgun düştük. Beyni boşlara dert anlatmanın ne kadar zor olduğunu iliklerimize kadar hissettik.
Raf ömrü bitmiş düşüncelerin yarattığı bir hapishanede ömür boyu mahkûmiyet içerisindeyiz.
Eskiye duyulan özlemler sadece yaşlıların bayram sohbetlerinde yok artık, gençler bile birkaç sene öncesine özlem duyabiliyor. Öylesine tuhaf bir zaman sarmalına tutulmuşuz.
Neden ve nasıl olduğu belli olmayan bir olay örgüsü içerisinde bulduk kendimizi. Düne kadar gördüğümüzde selam verdiğimiz kişilerin şimdilerde düşmanca tavırlarına muhatap oluyoruz.
Oysaki insan ömrü boyunca sevmek ve sevilmek için yaşayan bir varlık olmuştur. Bebekliğinden itibaren bir sevgi seli içerisinde kendisini kaybeden insan büyüdükçe sevmek ve sevilmek kavramlarını tek bir kişide aramaya başlar.
Rakipsiz hissetmek ister kendisini bu sevgiyi arama yarışında, bencildir çoğu zaman ve yine çoğu zaman bu bencilliğiyle gurur duyar.
Hangi kapıyı çalsa yüzüne kapandığı bir dönem olur ve işte o zaman çok çaresiz hisseder kendisini.
Ama içten içe bilir ki teslim olduğu zaman biter yarış ve çizgiyi geçmediğin her yarış kaybedilmiş bir yarıştır.
Nihayetinde herkesin hedefinde parmakla gösterilen ‘O kişi’ olmak vardır. Kimi zaman çok zorlu bir yolun sonunda kimi zaman da hiç umulmadık bir anda ‘O kişi’ olmak mümkün, önemli olan sadece katlanabilmek…
