Kanıksıyoruz olanları... Her gün gelen zamları, sokak ortasında yaşanan çatışmaları, sınırdan gelip geçen kalabalıkları, kapı dibinde yuvalanmış uyuşturucu satıcılarını, en ufak bir tepkide dayak yeme ihtimalini belki de....

O kadar kabullendik ki bu hayatı bizleri bu uykudan uyandırmak için uzaylıların dünyayı istila etmesi gerekecek kadar ileri gitmiş durumdayız. Bu kabulleniş aslında beynimizin bize oynadığı bir oyun, belki de delirmemek adına kendisini korumaya alma hali...

Kabulleniyoruz bu halimizi, kalabalıkların kaybetmesiyle birlikte oluşan bataklığa saplanmışız!

Öyle zamanlardan geçiyoruz ki hayatımızın her noktasında bir önceki günün aynısını yaşıyoruz.

Verilen tepkiler, kızılan konu başlıkları... Kabullenişle birlikte her şey birbirinin aynı olup çıkmış!

Tam tersini düşündüğünüzde yani her gün gelen zamlar, sokakta vurulmadan eve dönme şansının yüzde kaç olduğu düşüncesi, konser ya da tiyatroya gitmeden geçirilen sürenin inanılmaz bir noktaya gelmiş olması...

Yatağından kalkıp pencereye yürüdüğünde, perdeyi aralayıp sokağa baktığında her şeyin aynı olduğunu görmek gün geçtikçe sıkıcı bir hâl almaya başlar.

Çevremizde bir şeyler baş döndürücü bir hızla sürüp gidiyor. Öyle farklılıklar oluyor ki hayat dediğimiz koşturmada kafamızı çevirip yakalayamıyoruz bile...

Peki, neden hayatımızı böylesine tektipleştiren ve yorucu hâle getiren şeyleri kolayca kabullendik?

Ruhumuz bedenimizden sıyrılıp gidiyor yavaş yavaş... En kötü senaryoyu yaşıyoruz her gün!

Elimizdeki kumandayla filmleri ve dizileri kolayca ilerletip durdurabilirken gündelik hayatımızda korkunç bir kabullenme ve bununla gelen kaybetme hissini yaşar olduk.

Sessizce beynimizi uyuşturan bu kaybediş, sabah baktığımız aynada, kahvaltıda içtiğimiz çayda, evin kapısında, bindiğimiz toplu taşıma aracında sarıp sarmalıyor bizi.

Öylesine kolay kabul ediyoruz ki kaybetmeyi, bunun ne kadar korkutucu sonuçlar doğurabileceğini hayal bile edemiyoruz.

Kabullenip, kurtulmaya çalışmadıkça hücrelerimize kadar işleyecek bu kaybediş içten içe yalnızlaştırıp yok edecek bizleri.

İnsanlığımızı unutup, böylesine kötü bir yaşantıyı kabullendikçe mutluluk ve huzur temelli olarak çıkacak hayatımızdan!

Ve içten içe kaybedeceğiz elimizde avucumuzda insan olmak adına ne varsa...