Her ne kadar gündelik sohbetlerimizde sürekli olarak ''dibi gördük'' şeklinde yorumlar yapıyor olsak da bu durumun gerçekten de ete kemiğe bürünür hale gelmesi son derece korkutucu bir gerçek olarak karşımızda duruyor.
Ekonomik anlamda alım gücümüzün günden güne düşmesi ve sürekli olarak ''daha da kötü olamaz'' dedikten sonra ''daha kötüsüyle'' yüzleşmek zorunda kalışımız yarına dair planlarımızı ertelememize neden oluyor.
Dibi görmek demek artık daha kötüye gidemeyiz şeklinde yorumlansa da dipte görünenlerin yarattığı korkunç psikolojinin ne yazık ki tedavisi mümkün olmuyor.
Gündelik hayatımızı ve hayallerimizi yavaş yavaş tüketen dibi görme halini şimdilerde barajlarımızda da yaşıyoruz. Baraj doluluk oranlarına dair o kadar korkunç haberler yapılıyor ki bunu umursayan bir toplumda yaşıyor olsak insanlar su içerken bile iki kez düşünürdü.
Ancak öylesine çevresinden habersiz bir kalabalıkla çevrelenmişiz ki, dibi gördüğümüzü her platformda üzerine basa basa bağırsak da bunu düzeltmek adına harekete geçecek bir tane insan bile bulamayız.
Filmlerdeki o meşhur repliklere sığınıp dibe vurduğumuzda buradan aldığımız güçle yukarıya çok daha hızlı bir şekilde yükselme vaktidir. Dipte gördüğümüz bataklığın bizi yutmasına izin vermeden, kokuşmuşluğun bizi sarmalamasına aldırmadan çok güçlü bir şekilde doğrulup dipten yukarıya çıkma vaktidir.
Ama ne yazık ki hayat ne bir film senaryosu ne de bir tiyatro oyunu…
Dipte yaşamayı seven ve buradan güç alıp yukarıya doğru hamle yapmayı gereksiz gören milyonlar var.
Durum böyle olunca da hemen her alanda zorlanır olduk. Her uyandığımız gün daha karanlık bir noktaya doğru çekti bizi…
Dipsiz bir kuyuya doğru çekildik. Yaşadığımız teslimiyet haliyle birlikte dibi görmek bir yana bundan rahatsızlık duymaz hale geldik.
Dibe vurduğumuz bu noktadan ayaklarımızı daha güçlü bir şekilde yere basıp doğrulmayı umursamadık. Çareleri umarsızca harcadık, dibimiz tuttu ve biz bundan zerre rahatsız olmadık.
Belki, su seviyesi anlamında dibi görmüş olan barajların imdadına doğa ana yetişebilir ama dibi görmüş insanoğluna yardım edebilecek yegâne şey bundan rahatsızlık duyarak yukarıya doğru yükselme isteği olacaktır.
Çarelerin ve imkânların sınırlı olduğu bir yaşamda da bu isteğe sahip insanların sayısı ne yazık ki gün geçtikçe azalmaktadır.
