Sayılarla ifade edilmeye başlandığında ölüm, orada yanlış giden bir şeyler var demektir. Hayatının en güzel çağında bir anda bina enkazının altında kalmak kadar kötü bir son olamaz insan için…
Hiç şüphesiz insanoğlu geliştirdiği onlarca teknolojik icada rağmen doğal afetlerin karşısında durmayı başaramıyor. Yaşananları çaresizlikle izlerken az da olsa bu felaketten kurtarabildiklerine sevinirken buluyor kendisini.
Ülke olarak bizler de doğal afetlerin neredeyse her türlüsünü deneyimliyoruz. Kimi zaman değişen iklim koşullarının yarattığı seller alıp götürüyor sevdiklerimizi kimi zaman da belki de doğal afetlerin en kötüsü depremle yüz yüze geliyoruz.
İlginçtir ki doğal afet olarak tanımlansa da depremler, bilim insanları tarafından zaman olarak olmasa da büyüklük ve yaratabileceği zarar anlamında önceden kestirilebilen bir olgu haline geldi.
İnsanın içini en çok acıtan kısım da tam burası!
Bir noktada herhangi bir zaman diliminde o şehirde ve çevresinde yaşanacaklara dair haber bültenlerinde ya da tartışma programlarında görüş bildiren uzmanlar, yıkım gerçekleştikten sonra bu defa "bunu günler, haftalar belki de yıllar önce söylemiştik" demek için geçiyorlar kamera karşısına…
Acının tarifi yok, acının unutulacak ya da onarılacak bir yanı da yok. Acı öylesine büyük öylesine büyük ki dalga dalga geliyor insanın üzerine. Kaybedilen canlar, geride kalanların yarına dair umutları, kendilerini neyin beklediğini bilememenin verdiği çaresizlik hissi…
Dünyanın başka coğrafyalarında benzer büyüklükteki afetleri kolayca savuşturan insanların varlığını bilmek bu dalga dalga gelen acıyı daha da büyütüyor.
Herhangi bir forma sokulamayacak, kelimelere dökülemeyecek bir acı!
Acının tarifini yapmayı değil de acıyı en derin şekilde yaşamayı öğrendik.
Hatta bu acılar hayatımıza öylesine yerleşti ki her gün çok daha büyük bir şekilde üzerimize gelmesini donuk bakışlarla izlemeye başladık.
Bu acının bir tarifi yok, bu acının tanımı, bu acının şekli yok…
Öylesine büyük bir şey ki en acı verici işkencelerin çok daha üzerinde…
Beden kaldırmıyor, ruh taşımakta zorlanıyor. Ete kemiğe bürünüp aramızda dolaşan acıyla daha fazla göz göze gelmemek için çeviriyoruz kafamızı.
Ama işte ne yaparsak yapalım karşılaşıyoruz onunla!
Yaşadığımız acının tarifi yok, onarılacak bir yanı da yok.
