Gündelik hayatın sancıları içerisinde para kazanmaya çalışan makineler haline geldik ve tek bir düşüncemiz olunca da cebimizi doyurmaya çalışırken ruhumuzu aç bıraktık.

Ruhumuzda oluşan derin açlık kendisini ne yazık ki şiddet eylemleri şeklinde göstermeyi seçti.

Yıllar içerisinde dizilerinden ve haberlerinden şiddet akan bir toplumun da başka bir yöne doğru evrilmesini beklemek hata olurdu.

Her sorunun çözümünü şiddet uygulamakta bulduk.

Yakınımızda uzağımızda kim varsa işlerimizi güç kullanarak hatta şiddet uygulayarak çözme yoluna gittik.

Çünkü konuşacak bir şeyimiz kalmamıştı. Ya da zaten toplum olarak konuşmayı ve ortak bir konuda anlaşmayı hiçbir zaman becerememiştik.

Akşam haberlerini izlemek için ekran karşısına geçen milyonlarca insan şiddet görüntüleriyle karşılaşıyor.

Eskiden memleketin birkaç yerinden gelen bu tarz haberler bizi karşılarken, şimdilerde ne gazetelerin 3. sayfalarına ne de ana haber bültenlerinin bir bölümüne sığıyor.

Şiddet sergilemek günlük bir rutin haline gelmiş gibi...

Yaşanan şiddetin pek çok türüyle karşılaşınca bunlara bakış açımız da değişmeye başladı.

Bu kadar çok olunca adeta kataloglama ihtiyacı içine girdik ve hayvana şiddet, çocuğa şiddet, kadına şiddet diye ayırdık.

Şiddet hemen her türlü formda karşımıza çıkarken, ruhumuzun karanlığı da gün be gün artmakta...

Ruhumuzdaki açlığın doyurulmaması halinde şiddetin her canlının başına musallat olacağını biliyorduk. Ama kontrol altında tutmayı başaramadık...

Bunları aşabilmek adına yapabileceğimiz yegâne şey, ruhumuza iyi gelen şeyler bulmak. Adli olayların tarafı olmadan bir an önce eski saygılı ve huzurlu günlerimize dönmek.

Cezaların sosyal medya zoruyla verildiği bir ortamda, hayata ve geleceğe iyimser bakmak elimizdeki tek dayanak noktası...

Aksi halde gündemi her geçen saniye daha da korkutucu bir hale gelen güzel ülkemizin dev bir 3. sayfaya dönüşüne tanıklık edeceğiz.

Freni boşalmış bir kamyon gibi herkes birbirine şiddet uygularken bu kâbustan nasıl uyanacağız hiç bilmiyorum ama ''şiddetli'' bir şekilde öneriyorum ki memleketin üzerine sarılmış olan 3. sayfayı yırtıp, kültür sanat sayfalarına, doğa sayfalarına keyif veren göğsümüzü kabartan zaferlerle dolu spor sayfalarına sarılmazsak, alacakaranlık kuşağından çıkmamız mümkün olmayacak.