Döngüyü kırıp keyifli bir geleceğe ilerleme ümidinin yavaş yavaş parmaklarımızın arasından sıyrılıp gitmesini seyrediyoruz.

Bir an evvel müdahale etmemiz gereken ama sadece seyredebildiğimiz bir kısır döngüdeyiz.

Öyle zamanlardan geçiyoruz ki değil sokaktaki aynılıklar hayatımızın her noktasında bir önceki günün aynısını yaşıyoruz.

Acilen değiştirilmesi gereken sinirli bir ruh hali içindeyiz. Nefretin benliğimizin daha derinlerine inmesine izin veriyoruz.

O kadar kontrolsüz ve sonrasız yaşıyoruz ki hayatı bizleri bu uykudan uyandırmak pek de mümkün görünmüyor maalesef.

Çevremizde bir şeyler baş döndürücü bir hızla sürüp gidiyor. Öyle farklılıklar oluyor ki hayat dediğimiz koşturmada kafamızı çevirip yakalayamıyoruz bile…

En imkânsız olasılıklara uyanıyoruz her gün.

Hayatımızın kontrolünü kaybetmiş gibiyiz.

Biz acilen kurtulmaya çalışmadıkça hücrelerimize kadar işleyecek bu sonrasızlık içten içe yalnızlaştırıp yok edecek bizleri.

Yarına dair yapabileceği bir şeyi olmadığını düşünen insanoğlu, sonrasızlığa kendisini hapsederek akıl sağlığını korumaya çalışıyor.

Zamları, sokak ortasında yaşanan çatışmaları, sınırdan gelip geçen kalabalıkları, kapı dibinde yuvalanmış uyuşturucu satıcılarını görüp umursamamaya başladık.

Tehlikeli bir boş vermişlik hâli içinde debelenip duruyoruz. Yarına dair planlar yapmayı bırakıp anı yaşamaya çalışırken sonrası olmayan bir döngüde kayboluyoruz.

Öylesine kolay kabul ediyoruz ki, bunun ne kadar korkutucu sonuçlar doğurabileceğini hayal bile edemiyoruz.

Aynı düne benzeyen bir günde aynı sohbetleri ederken köşe başında, aynı yemeklerin söylendiği bir restoranda, haberlerde aynı yüzler…

Topyekûn bir kaybolmuşluk hâlindeyiz. Acilen müdahale edilmesi gereken bir teslimiyetteyiz.

Uykuda mıyız değil miyiz kestiremiyoruz. Tek dileğimiz yaşadıklarımızın kâbus olması ve acilen uyanmamız gerektiği.