Klasik okulda para sadece bir araçtır. Servetin kaynağı onlara göre emektir. Merkantilizme servetin kaynağını değerli madenlere bağladıklarından dolayı karşıdırlar. Ricardo’ya göre paranın değeri aynı bir mal gibi üretim maliyeti ile ölçülmektedir. Para aynı zamanda bir örtüdür bu örtü kalktığı zaman malların mallarla mübadele edildiği görülmektedir.

Merkantilistlerin değerli maden stokunun artışını savunmaları devlet müdahalesi yandaşı olmalarını da gerektirmiştir. Buna karşın klasikler değerli maden birikimine karşı çıkmışlar ve devletin paraya müdahalesini de önlemek için teoriler geliştirmişlerdir. Buna göre eğer para belirli bir miktar altına bağlanırsa ölçü birimleri gibi değiştirilemez olup bağımsızlığı korunabilir. Bunun nedeni 19yy başlarındaki İngiltere ve Fransa’da yaşanan yüksek oranlı enflasyondur.

MİKTAR TEORİSİ VE GENEL FİYAT SEVİYESİ

Merkantilistlerden miras alınan miktar teorisi Ricardo ile geliştirilmiştir. Ona göre para miktarıyla genel fiyat seviyesi aynı yönde ve aynı oranda değişir. Bunun için belirli varsayımlar gerekmektedir.

J.S.Mill ve Say tarafından miktar teorisi kabul edilmedi. Mill’e göre para miktarındaki artışlar genel fiyat seviyesini yükseltmeyip aksine genel fiyatlar düzeyindeki yükselme para miktarındaki artışlara yol açar. J.B. Say ise dolanımdaki para miktarının kendiliğinin genel fiyat seviyesi yükselmesine uyacağını öngörür. Çünkü Merkez Bankası değerli maden rezervi yanında reeskont avans gibi bankanın aktifinin büyümesinden para çıkarma yetkisi vardır. Eğer banka fazla para çıkarmış ve paranın değeri düşmüşse, halk bankadan paranın altın karşılığını ister, bankanın altın rezervi ve emisyon azalır. Para miktarındaki artış kendiliğinden düşer. Ricardo’ya göre dolanımdaki banknotların %100 altın karşılığı olması gerekir. Böylece para devletten bağımsızlaşır.