Durkheim kendisini somut sosyal yasalar tarafından yönlendirilen bir reformcu ve ilerici olarak görmekteydi. Toplumun iyiliğine yönelik olan reforma inanırdı. Reformizmin amacı istikrarlı bir hiyerarşi ve ahlaki uzlaşma anlamına gelir. İlerleme, bireylerin özgürleşmesinden ziyade toplumsal düzeni sağlamaya yönelik olur. Durkheim’ın asıl kaygısı, modern kapitalist dünyada toplumsal bütünleşme ve ahlaki uzlaşmayı tekrar sağlamaktır.

Durkheim sosyal ilişkileri ve sosyal mücadeleyi, sınıflar arasında değil, meslek grupları arasında aramakta ve bunu işbölümü teorisi ile açıklar. Durkheim, işbölümünün artışıyla bütünleşmenin gerçekleşebileceğini belirtir. İşbölümünde ilerleme toplumsal ortamdaki kimi değişmelerle mümkün olur. Toplumların parçalı yapısı ortadan kalktıkça, örgütlü yapının ve dolayısıyla da işbölümünün düzenli olarak geliştiği görülüyor.

Kast ve sınıfların varlığı parçalı (sayrıl) bir yapı olup, çağdaş toplumda bunların kemikleşmiş yapısını işbölümü kırar. Durkheim’ın ilk çalışması, toplumsal işbölümü ve bunların çözümlerine ilişkin hazırladığı Toplumsal İşbölümü adlı doktora tezidir. Bu eserinde Durkheim, geleneksel ve modern toplum arasındaki farka değiniyor.