Kıymet bilinmez hafifmeşrep çöllerin kızı Leyla'nın işvelerinde kaç şairin, edebiyatçının ömrü tükenirken, seni hatırladılar mı bilmem. Uzayacaksa ömrüm, gülüşünün merheminde, ışığının altında uzasın. Keşiş kızı Aslıların,  halinden habersiz Leylaların masallarını, azapla müjdelenenler okusun, çöllerinde gölgeleri sallansın yar zülfüne takılı bedenlerinin… Güneşin bile aydınlatmadığı yüzler arasında aşkın aydınlığı değil olsa olsa ancak "sevda"nın "kara"lığı olur Elena. Senin yüzündeki aydınlığı bilmez bu coğrafyanın şiirleri, onlar sadece sevgi deyince ölümü, işkenceyi kutsar, zira buranın dilberlerini üstün kılan başka meziyetleri olmadı şimdiye kadar. Bırak burada olduğu gibi cennetin de tek sahibi kendilerini bilsinler, ışığın parlaklığın en temiz kaynağı sensin Elena. Modern mitlerde kurtarılmış ablalar var ya Elena işte onların arketipidir, Leyla adlı ucube. Ondandır Tanrı'yı bile aldatabileceklerine olan güvenleri.

    Bakma sen Mecnun'un "benim gözümle gör" dediğine Mecnun gölgeye muhtaçtı ondan koştu karanlığa, her göz ışığını adından almışken bir yeryüzü cenneti yüzünü sırf ona ulaşamayacağım diye karalara değişmek şairliğe sığsa da insanlığa sığar mı Elena?

     Bırak bu iklimin şairleri yalancı ve zalim işvelerin çöllerinde gezinsin, onlar senin ellerinin ışığına alışkın değildir. Nasıl da itiraf eder bu hakikati Cemal Süreya:

"Ellerini alıyorum sabaha kadar seviyorum

Ellerin beyaz tekrar beyaz tekrar beyaz

Ellerinin bu kadar beyaz olmasından korkuyorum

İstasyonda tren oluyor biraz

Ben bazan istasyonu bulamayan bir adamım"

Zira Musa'dan miras kalan ve ufkuma düşen Yed-i Beyzâ'dır ellerin Elena. Herkes bulamaz sana varan istasyonu.