Neden böyle? Bunu bir parça geçtiğimiz hafta izaha çalıştım geçen haftaki kaldığımız yerden devam edelim.

Necip Fazıl''ın tarifiyle "Allah''ın mahrem ülkesi meçhuller alemi" ya da Orhan Veli''nin tavsifiyle:

"Ağlasam sesimi duyar mısınız,

Mısralarımda;

Dokunabilir misiniz,

Gözyaşlarıma, ellerinizle?

Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel,

Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu

Bu derde düşmeden önce.

Bir yer var, biliyorum;

Her şeyi söylemek mümkün;

Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum;

Anlatamıyorum."

Diye ifade ettiği o yer ki bütün mısraların suyu, hamuru orada yoğrulur. İşte o hamur ki: Kimi zaman bir gözyaşı şeklinde tecessüm eder, kimi zaman bir hüzün makamında meydan okur bir nara olur, derdine ortak dahi olamayacak rakiplerin yüzüne karşı fuzuli misali: "Dost bivefa, felek birahm, devran bisukün Dert çok, hemdert yok, düşman kavi, tali'' zebun" Diyerek 2015 yılında kaybettiğimiz, Nobel sahibi şair Tomas Tranströmer de bize göre bu "kopmamış/kopamamış"lardandı. 15 Nisan 1931''de Stockholm''de doğdu. İlköğrenimini Södra Latin School''da yaptı. Stockholm Üniversitesi Edebiyat Bölümü''nde psikoloji ve şiir üzerine öğrenim gördü, 1956''da psikolog olarak mezun oldu. Stockholm Üniversitesi Psikoteknik Enstitüsü''nde danışmanlık yaptı. 1960-65 yılları arasında Roxtuna''da tutuklu gençlere psikolojik danışman hizmeti verdi. Serbest psikolog olarak çalıştı. 1960''lı yılların sonuna doğru kendini tümüyle yazmaya adadı. Üslubu itibari ile bizdeki "sehl-i mümteni" şairlerini hatırlatan bir şairdi, Tomas Tranströmer. Andrew Brown The Guardian''da ondan bahseden yazısında, onun ateist yönüne vurgu yaparken bir gerçeği atlamıyor: anı ve o ana bağlı devinimleri yaşayan şair, kendi köşesindekhakikatleri çırpınışlarına kendini kaptıran bir kelebek oluverirdi. Yukarıdaki tespitler ışığında şiirin "bir hakikati arama işi" olduğunu şairlerin isimlerinin önlerindeki sıfatlarda değil de hakikatin kucağında yeşeren mısralarında aramak bir kere daha önemli ve yerinde bir yol olsa gerek...