Hayatım boyunca güncel siyasete göre yazmadım. Bundan sonra da öyle yapacağım. Bu yüzden olacak, yazarken, konuşurken falanca parti, tarikat, cemaat veya loca ne der diye düşünmedim. Hayatım boyunca akıl ve muhakemeyi en büyük değer kabul ettim. Zira akıl ve muhakemenin olmadığı yerde ahlaktan bahsedilemez. Bu durum bana hiçbir şey kazandırmadığı gibi her yerde kaybettirdi. Kimseye yaranamadım ama öyle de bir derdim de olmadı. Bundan sonra da böyle devam ederim. Yaşım 40 annem 67 yaşında öldü. Anlayacağınız, kalan yirmi otuz sene için "HASONUN MAMONUN" ayağına düşmeye gerek yok. (Bu tabiri rahmetli Vali, Tandoğan''a atfederler. Ben eskiden bu ifadeyi köylü veya Anadolulu için kullandığını zanneder, kendisini eleştirirdim. Çevremdeki kentlileşememiş yahut evrimini tamamlayamamış tipleri görünce bunun o anlama gelmediğini anladığımda, Tandoğan''ı rahmetle anmaya başladım.) Bu kadar alçalmamalı insan. Bunun felsefi derinliklerine girmeyeceğim zira mevzu bu değil. Ama mevzu tam olarak şu:

Doksanlı yıllara rastgelen ergenliğimin on yılını, coğrafyadan dolayı ister istemez siyasal İslam''ın ve tarikatların güçlü olduğu çevrede geçirdim. Bunların koyu yaşandığı kesimlerde milliyetçiliğe veya Türk İslam sentezine bile olumlu bakılmaz, bazıları tarafından bu ideoloji bile tekfir edilirdi. Bırakın siyasi tercihi, bir gazeteye vereceğiniz paradan tutun gittiğiniz markete karşı en önemli argümanları ahret, cennet ve cehennem anlatıları idi. Anlatı diyorum zira en güçlü referansları da rivayetlerdi. Doksanlı yıllarda başarılı olan siyasi ya da mezhepsel çalışmalar değil biri bu fantastik anlatılar, biri de fişlendik, dişlendik odaklı mağduriyet propagandası idi. Bu iki taktik, yakın tarihte başımıza dert olacak legal görünümlü bütün illegal aygıtların silahı oldu.

Peki sonra?.. Onu da bir sonraki yazıya bırakalım.