Bugün “Babalar Günü”…

Babası sağ olup onun elini öpmeye gidenleri içten içe kıskandığım gün…

Her Babalar Günü’nde uyandığım zaman onun bal rengi gözlerini hatırladığım, göz göze geldiğimiz anları o günlerdeki gibi yaşadığım gün…

Ve…

Beni üniversiteye ilk kez uğurladığında, okulu bitirip ilçemize tayin olduktan sonra ilk maaşımı ona verdiğimde gözlerine dolan yaşları kalbimde sakladığım yerden çıkarıp kendi gözlerime gönderdiğim gün…

Bu sene “Babalar Günü”nü HER ŞEYE RAĞMEN YAŞAMAK kitabımdaki YA GEÇMEZSE öyküsüyle anmak istedim.

Bir de bilmenizi istedim.

O öyküdeki de benim babam!

Bir başka deyişle “BABALIĞI HAK EDEN TÜM BABALAR O ÖYKÜDEKİ GİBİ…”

YA GEÇMEZSE’den…

Otobüsün gelme saatine kadar baba kız birlikte zaman geçirdiler. Acısı biraz daha azalmıştı Hacer’in. Hatta kendi yarasına ilk kez bakabilme cesaretini bile gösterdi. İbrahim, “Hoca söyledi, iyileşecekmiş.” deyince Hacer “Ya izi?” diye sordu. Kendisi gibi kaplıcada yanan bir arkadaşını hatırlamıştı. Kaynar suyun aktığı küçük derecikten geçerken düşünce kolu yanmıştı. Daha hafif bir yanıktı ama izi geçmemişti. “Geçecek.” dedi babası. “Ya geçmezse?” sorusunu kendine sakladı Hacer ama gözyaşlarını tutamadı.

İbrahim, “Ben annenleri karşılamaya gidiyorum.” diye odadan çıktı, daha doğrusu kaçtı. Kızının gözyaşlarına dayanamıyordu. Bu yüzden otobüsün geleceği yere biraz erken gitti. Beyninde “Ya geçmezse?” sorusu ve hocanın “Bu işlem çok pahalı!” cümlesi dönüp duruyordu. Gözü de yoldaydı. Otobüsü görünce “Bulacağım bir çaresini, ne olursa olsun.” dedi kendi kendine. …

…..

…Az sonra dükkândaydı. İzmir’den gelir gelmez, keçeli kalemle yazdığı koskocaman “DEVREN SATILIK” yazısını asmıştı cama. Kim bilir kaçıncı defa “Onun için her şeye değer.” diye düşündü. Dükkânı istediği fiyattan satarsa epeyce para artacaktı. Biraz birikimleri olsaydı da satmak zorunda kalmasalardı keşke. Neyse, şimdi de artan para ile yeniden bir hayat kurarlardı. Zaten sıfırdan başlamamışlar mıydı?

BABALAR GÜNÜ’nüz kutlu olsun.