Yersizlik ve yurtsuzluk sadece mekân anlamında değil, toplumsal, kültürel veya psikolojik bağlamda da bir köke bağlı olmamak olarak geniş bir anlam yelpazesine sahiptir. Ontolojinin kurucularından sayılan Heidegger, "yersiz yurtsuz" gösterenini "köklere bağlı olma"nın zıddı olarak kullanır. Köke bağlılık, sadece aile, toplum ya da ait olunan coğrafyaya bağlılık değil, bir kültüre, dine, ideolojiye, akıma söz konusu bir toplumun değerlerine bağlılık gibi soyut kavramlara bağlılığı da içerebilir. Zaten kökten kast edilen varlığı genel geçer kabul görmüş somut verilere dayanan bir "kök"ten ziyade, bir düşünürün, bir kurgu yazarının yahut bir şairin "gerçeği" yorumlama veya onu algılama biçimine göre şekillenmiş olan bir "kök" de söz konusudur.

Felsefi bir kavram olarak ortaya çıkan "yersiz yurtsuzluk" sosyal bilimlerin bir disiplini olarak edebiyatta da yerini almıştır. Pek çok nedenden dolayı köklerinden, memleketinden, anadilini konuştuğu ülkesinden ayrılan bireyin kendisini anlamlandıracağı bir kök arayışı edebi eserlerde de çok farklı bağlamlarda kendisini hissettirir. Bireyin ömrünün bir kısmını geçirdiği köyü, kasabası, şehri veya ülkesine olan özlemi etrafında ortaya çıkan bu arayış, tezli yönü ağır basan eserlerde daha soyut gösterenler etrafında şekillenir. Bu tür eserlerde bir idealsizliğin karşılığı olan yersiz yurtsuzluk, içinde sosyal çözüm önerileri barındıran söylemlere yönelme suretiyle bir kök arayışını ortaya koyar.

     Söz konusu edebi metinler olduğunda yersiz yurtsuzluk ya da modern bireyin yurt arama ediminin son durağı bizzat metnin ya da edebiyatın malzemesi olan dildir. Varlığı dil aracıyla gören ve metinlerini bu görüş ve duyuş biçimiyle inşa eden bir yazar olarak Ahmet Hamdi Tanpınar için "yurt" temi sadece memleket, vatan, sıla veya somut anlamı ile ev gösterenleri ile açıklanamaz. Böyle bir yorumlama en azından sığ kalır. Bunu Tanpınar''ın dili üzerine yapılacak tespitler üzerinden anlamlandırma yoluna gitmek yerinde bir metot olacaktır.