Gece sessiz, uykular sıcak. Yarına ertelenmiş onca şey var. Hayaller var, annelerin koyacağı bir bardak çay, okulda okunacak bıkılacak uzun paragraflar, ertelenecek alarmlar, ertelenmiş özürler, sarılmalar, bir türlü seçilemeyen gelinlik ve saniyesinde karar verilen damatlıklar var. Saat 4'ü geçince bir bir yıkıldı hepsi. Önce binalar sonra insanlık!
Filmlerde bir savaş meydanı vardır ya hani bu kez dünyadaydı o sahne. Gerçekti, iliklerimize kadar hissedilen bu acı gerçekti. Onlarca ev, cadde, hastane yer üstünde ne var ne yoksa yerle bir oldu. Her evden çığlıklar yankılandı. Mahşer yeri gibi bir gece.
Dünyada cehennemi yaşamak nedir diye sorsalar onlara 6 Şubat'ı gösterirdim. Sabahı olmayan o gece. İnsanlar öldü, insanlar annelerinin ölüsüyle saatlerce yan yana yattı, kimi idrarını içti 2 gün hayatta kaldı kimi kedisine sarıldı onu kurtardı, kimi çıkık bacağıyla babasına koştu, kimi karnı açken enkaz başında belki sağ çıkar diye çocukları için cebinde bisküvi sakladı, kimi ölen kızının elini tuttu günlerce. 11 ilde binlerce kişi tek bir el uzansın diye cebelleşti.
6 Şubat'ta yalnızca o insanlar ölmedi ama. Yürekler, merhamet, adalet, saygı, insanlık da öldü. Yardımlar yağmalandı. İnsanlar can çekişirken enkazlar soyuldu. Muhtarlar gelen yardımları satmak için stokladı. Ev sahipleri depremzedelere kiraladıkları evin kirasını iki katına çıkardı. Çadırlar yardım malzemeleri parayla satıldı. Müteahhitler yurt dışına kaçtı. 11 ilden bazısına hiç yardım gitmedi. İzinler verilmedi AFAD'a. Yardım edin diye bağırırken bir anne, girilmedi mesela o binalara. Tırlar durduruldu, kaçırıldı. Ve bunca şey arasında sadece büyük oldu diye deprem suçlandı ne garip.
İhmaller görülmedi mesela. 4 kat olması gereken binanın neden 8 kat yapıldığı sorulmadı. Yardımın neden geç gittiği de. 15 hayvanın canlı olduğu Galeria Sitesi'nde hayvanlar içindeyken nasıl yıkım başlatıldı sorulmadı. Bataklık üzerine bina kurulmasına kim izin verdi kim rapora imza attı sorulmadı. "Depremde yıkılır, bu zemine bina yapmak delilik" denilen Hatay Devlet Hastanesi'nin o zemine yapılmasına neden izin verildi sorulmadı. Enkazdan sağ çıkan hastanelerde tedavisi sürerken ortadan kaybolan insanlar nerede sorulmadı.
6 Şubat, bu milletin kanayan yarası. 6 Şubat zamanın durduğu ama yüreğin her gün daha da tutuştuğu o gün. 6 Şubat bu yeryüzünde vicdanın silindiği gün.
O geceyi yaşayanlar bugün hala acı çekiyor. O geceyi yaşayanlar bugün hala zor nefes alıyor, uyuyamıyor. Dilerim ülkem bir daha böyle acı yaşamasın. Dilerim insanlık insan olduğunu, bir kalbi olduğunu hatırlasın yarın aynı şeyi kendisinde yaşayabileceğini bilerek yaşasın.. Bugün 6 Şubat, o gün düşünmeyenler bugün belki düşünürler.
