O sokak, doğumumdan bugüne kadarki hayatımın yüz elli metrelik topolojisidir. Bir Ağustos sıcağında son kez uğradım camınızın önünden annemin sırtına çıkıp bulutlara uzanma arzumun depreştiği yere kadar. Camınızın önünden geçerken yine on yaşımın ürkekliği ile baktım içinde sizin yerinize oturanların taktığı perdenin içlerine doğru. Sen yoktun. Yüz küsur metre yürüdüm üç veya dört yaş heyecanı ile gökyüzüne baktım. Yine bulut görür müyüm diye. Bulut yoktu gökyüzümde. Sonra sağıma baktım annem de yoktu yanımda. O zaman bir kere daha anladım Ağustos''un cehennem sıcaklığının orta yerinde, annemin gittiği günden beri gökyüzümün de gittiğini. Annem giderken bulutlarımı da götürmüş olacak ki dolan gözlerimden pervasızca yaşlar akmadı o gün. Boğazımda düğümlenen çığlığımı yutmayı seni ve annemi kaybettiğim günlerde babamın göğsünde son haykırış makamında bıraktım.

     Geceleri rüyalarımın gündüzleri düşlerimin bulutlarının yokluğunda umdum Dıranas''ın şu dizeleri kadar sözde kaldı. Öyle sanıyorum çocukluğumda değmeyi düşündüğüm bulutun, gençliğimin ermeyi düşündüğüm senin, ağzımda sadece mısra; yanımda yitirdiğim annemin ise dilimde bir dua olduğu gerçeği hayatımın son dersidir.

Biz de hafif olsaydık bir rüzgârdan,

Yer alsaydık şu bulut kervanında,

Güzel''e ve Yeni''ye doğru koşan

Bu sonrasız gidişin bir yanında;

Bu son ders olsun hayat zira çok yorgunum.