İnsanoğlu varlığının en başından bu yana sürekli olarak fiziksel ve zihinsel değişim ve gelişimlere maruz kaldı. Buna verilebilecek en büyük örneklerden biri ortalama insan ömrünün uzaması olabilir. Teknolojinin ve bilincin gelişimi ile birlikte 40-50 yıl yaşayan insanlar, artık 90''lı yaşları görebiliyor. Fizik konusunda da yine gelişen teknoloji ve geliştirilen tekniklerle beraber insanların fiziksel alt yapısı gelişmeye başladı. Her konuda 50 sene öncesinde yapılmış fiziksel verileri geride bıraktı insanlık. Artık bu konuda kendini geliştiren insanlar daha hızlı koşuyor daha yükseğe zıplıyor ve daha derine dalabiliyor.
Bu gelişim ve değişim ana akım spor dallarında da kendisini oldukça hissettiriyor. Futbol ve basketbolda her zaman daha hızlı ve fizikli olan oyuncular avantajlı olur. Teknik ve mental her zaman fark yaratan etkendir ama artık bu iki spor dalında çok fazla topla oynayan ve yeteneklerini ön plana çıkaran oyunculara olan ilgi azaldı. Artık mesafeleri daha hızlı kat eden, daha dayanıklı ve mücadeleci oyunculara bir eğilim var. Bu durum aynı zamanda sporun endüstriyelleşmesi ile de paralellik gösteriyor ama bu başka zaman anlatacağım bir konu. Son dönemde ön plana çıkan oyuncularda bu durumun yansımalarını görebiliyoruz. Halland, Nunez gibi uzun boylu, fizikli ve hızlı forvet oyuncuları maçların kaderini büyük ölçüde değiştiriyor. Aynı şekilde savunma oyuncularında da boy ortalaması oldukça arttı. Bu durumun yol açtığı bence iki öncelikli sonuç var. Birincisi: Fizikli ve dinamik takım kurmak üst seviye yetenekli ve becerili takım kurmaktan çok daha az maliyetli ve kolay. Yok, olmaya yüz tutmuş ''10 numara'' mevkisiyle beraber piyasada fark yaratacak merkez oyuncu sayısı bir elin parmakları kadar kaldı. Kanat oyuncuları da benzer şekilde atletik, hızlı ve mümkünse şutör olarak sınıflandı. Ronaldinho ya da Neymar tipi kanat oyuncuları artık çok daha az çıkıyor, çıksa da kendisinden istenilenleri yerine getirirken bazen fark yaratacak özelliklerini sergileyemiyor. Bütün bunlar birleşince modern futbolun istediği tempoyu ve fizik gücünü verebilen, belli seviyenin üstünde birçok takım, en iyi takımlara kafa tutabilecek fırsatları yakalayabiliyor. Tabii ki en üst klasman takımların oyuncuları yetenek ve mental olarak daha üst seviyededir ancak iyi bir analiz ve çalışma ile bu farkı minimuma indirebiliyorlar. Ve fizik olarak diş geçirebildikleri dakikalarda hızlı hücum, duran top gibi çeşitli varyasyonlar ile skor bulup maçları kazanabiliyorlar.
Gelelim ikinci etkene: Evet kazanmak, mücadele etmek, para kazanmak güzel. Ancak bir de bu işin görselliği, akrobasisi ve seyir zevki var. Ben dâhil birçok futbol izleyicisinde belli ölçülerde yer alan bir sıkılma hali söz konusu. Evet, futbol izlemek hala zevkli ama artık izlenilebilirliği yüksek lig ve takım sayısı düşüşte. Çoğu futbolsever Premier Ligi takip ediyor son dönemde. Açık ara en geniş üst seviye oyuncu havuzu bu ligde bulunuyor son dönemde. Eski LaLiga ve Seri A oyuncu havuzu ve takım kalitesi olarak büyük gerileme yaşadı. Bunlara ek olarak artık bir oyuncu için ekran başına geçtiğimiz dönemi geride bıraktık. Bu ne demek? Bu dönem özellikle modern dönemde 2000-2010 arasını kapsıyor. O dönemde 5 büyük ligde kalburüstü çoğu takımda yer top cambazı, yetenekli, adam geçmeye çalışan ve bireyselliğini öne çıkaran izlemesi keyifli ''sanatçılar'' olurdu. Ancak şimdi ise sahalarda 11 tane becerikli ve hızlı ''zanaatkâr'' izliyoruz. Para kazanma ve galibiyet arzusu belli bir yerden sonra futbolun asıl amaçlarından biri olan estetik ve yaratıcılığını kısıtladı. Elbette çok yetenekli özel futbolcular yetişiyor ama bence bu ''sanatkârlar'' yeteri kadar özgürlük alanı bulamıyor. Neyse elimizdeki değerlerin kıymetini bilelim. Yaşayan efsaneleri dolu dolu izleyip yenilerinin gelişimine şahitlik etmeye devam edelim.
