Topluma değerli bireyler kazandırmak zorunda olan devlet, eğitim sistemini de buna göre hazırlamak durumundadır. Ancak Türk eğitim sisteminin eksiklikleri, eğitim ve öğretim kavramı kargaşası nedeniyle genelde eğitimin yanlış bir şekilde terbiye olarak algılanmasına neden olmaktadır. Bu anlayışa göre iyi eğitim almış çocuk, terbiyeli çocuktur. Son yıllarda genç eğitimciler terbiye kelimesiyle ilgili olarak eski sisteme bir tepki koydular.

Bu tepkiye göre araştırmacı eğitimciler terbiyeli çocuk kavramından büyüklerin anladığı kimliği ve kişiliği gelişmiş birey arasında farklılıkların ortaya çıktığını söylediler. Biz çocuğumuzu terbiyeli yetiştirdiysek, çocuk hiç hakkını aramayacak, sadece susup kalacak anlamına gelmez. Çünkü iyi eğitim almış çocuk demek kendine güveni olan, ayakları üzerinde durabilen çocuktur. Yerine göre saygısını eksik etmez. Ama yerinde de hakkını arar, sakin sessiz değil neşeli ve esprilidir. Konuşması gereken yerde konuşan, haklarını arayan, saygısını hiçbir kimseye eksik etmeyen çocuktur.

Çocuğun bir birey olarak fiziksel gelişimi yanında psikolojik gelişimi de çok önemlidir. Kendine güvenli, hakkını arayan, ayakları üzerinde duran bireyler yetiştirmek hem ailenin hem de devletin sorumluluğudur. Dayak olgusunu aileden, okuldan ve toplumun her katmanından atmak gereklidir. Gelişim döneminde dayak yiyen çocuğun psikolojisi olumsuz etkilenir. Özellikle ailede, okulda, toplumda şiddet gören öğrencilerin ruhsal durumları bozulmaktadır. Yine çocuğun çevresinden ve ailesinden şiddet görmesi toplumun en önemli yaralarından biri haline gelmiştir.