Japonya, İkinci Dünya Savaşı''ndan sonra boynuna takılan ''tasma'' nedeniyle kabuğuna çekildi.

Anayasanın 9. maddesine göre kara, deniz ve hava gücü olmayacaktı. Hiçbir ülkeye saldırı hakkı bulunmuyordu; meşru müdafaa hakkı dahil.

Ama bu çözüm değildi.

ABD, ilk geri adımını 1950''deki Kore Savaşı sonrası attı ve hafif silahlardan oluşan 75.000 kişilik Ulusal Polis Rezervi kuruldu.

Dört yıl sonra da şu an sizin Japon ordusu olarak bildiğiniz Öz Savunma Gücü kuruldu. (Bu da resmiyette tam "ordu" değil.)

Çok değil, altı yıl sonra Japon hükümeti ABD ile anlaşarak Amerikan ordusunun Japonya''da askerî üsler bulunduracağına ve ülkeyi saldırılara karşı koruyacağına dair bir anlaşma imzaladı.

Böylece Japonya, resmî olarak da korumasını ABD''ye bırakmış oldu.

Japonlar çalıştı, gelişti ve dünyanın en büyük üçüncü ekonomisi haline geldi. Ama devir de konjonktür de en önemlisi düşman algısı da değişiyordu.

Bir yanında nükleer füze testleriyle rekor kırarak tehdit eden Kuzey Kore, öbür yanda Ukrayna''yı işgal eden ve Kuril Adası nedeniyle sorun yaşadığı Rusya, diğer tarafta ise dünyayı saran ve komşu ülkeleri korkutan büyük Çin ordusu.

Bu kurtlar sofrasından çıkmanın çaresi neydi? ABD mi yoksa kendine yeten bir Japon ordusu mu?

İşte bu sorulara en iyi cevabı, suikast sonucu öldürülen eski Japon Başbakan Şinzo Abe veriyordu: Müttefiklerle iş birliği içerisindeki güçlü Japon ordusu.

Japonları kabuğundan çıkaran kişi, öldürülen Japon Başbakan Abe''den başkası değildi.

Öz Savunma Kuvvetleri''nde reform yaptı. Savunma bütçesini artırdı. 2015''te çıkardığı yasalarla Japonya''nın 70 yıl sonra ilk kez denizaşırı ülkelere asker göndermesine ve operasyonlara katılmasına izin verdi.

Ama yetmiyordu.

Dünyanın en büyük donanmasına sahip olan Çin''i durdurmak kolay değildi. ABD ile birlikte Çin''in "ezeli düşmanı" Hindistan ve "İngiltere uydusu" Avustralya ile Asya-Pasifik''te bir ittifak kurulması için kolları sıvadı.

En çok istediği şey de 9. maddeyi de kaldırarak zinciri kırmaktı, başaramadı. Ama artık eski Japonya yoktu…

(Konuya devam edeceğiz.)