Bir yakınınızı, sevdiğiniz bir dostunuzu veya ailenizden bir kişiyi yitirdiyseniz; yas tutar, ağlar, yemekten, içmekten kesilirsiniz. Bu yas süresi kişiden, kişiye değişebildiği gibi kaybettiğiniz kişinin size olan yakınlığı ile de ilgilidir. Yas süresince ağlamak, üzülmek, suçlanmak, kaybedilen kişi ile geçirilen anıları hatırlamak son derece normal tepkilerdir. Bir süre sonra yas döneminden çıkıp normal yaşama dönülmelidir. Eğer yas süresi çok uzarsa yaşamınızı zorlaştırmış olursunuz.

Yakınları yardımcı olmalı

Bazen yas içinde olan kişi bazı doğruları fark edemeyebilir. Yasta uzun kalarak rahatlayacağını düşünebilir. Bazen de çevresinin yasta uzun kalması gerektiğini düşündüğünden kendini acıya fazla kaptırabilir. Burada en önemli etken ölen kişiye bağlı, sadık olacağı düşüncesiyle yası uzun tutarak çevresine karşı iyi insan olacağını kanıtlamak ister.

Böylece kişi hayatta kalan, ona ihtiyacı olan diğer kişileri unutur. Sadece kaybettiği kişi onun için hayatın anlamı olarak görünür. Zaman, zaman çevresindeki kişilere 'beni böyle acılarımla bırakın' diye tepki gösterebilir. Eğer yas süresi uzadı ise, kişiye çevresindeki yakınlarının yardımcı olması gerekmektedir. Yakınları kişinin bir psikologdan yardım almasını önerebilirler. Sevilen kişinin ölümüyle girilen yasın uzaması sonucu kişiler depresyona girebilirler. Depresyonda olan kişinin yaşam enerjisi azalmıştır. Bu durumda olan kişinin yardım isteyecek kadar bile gücü kalmamış olabilir. Böyle durumlarda kişinin yakın çevresi yas süresini değerlendirip, profesyonel bir yardım isteyebilmelidir.