Herkesin isteği iyi, başarılı, mutlu, sağlıklı çocuklar yetiştirmektir. Bunun için uygulanması gereken kurallar vardır. Fakat bu kurallar fizik biliminde olduğu gibi kesin değişmez kurallar değildir. Bu kurallar aile yapısına, yaşam biçimine göre sağlıklı değişimlere uğrayabilmektedir. Değişim, gelişim, farklılaşma hep bu sözcükler eğitim süreci için geçerlidir.

Ruhsal açıdan sağlıklı bir çocuk yetiştirmek amaçlanıyorsa bu amaca uygun davranılmalıdır. Bu davranışların en önemlilerinden biri, aile içinde çocuğa karşı doğru bir tutum sergilenecekse anne ile babanın aynı fikri paylaştıkları imajını çocuğa vermeleridir. Yerine göre bazen anne ile baba aynı fikri paylaşmayabilirler. Ama çocuğa bir yaptırım uygulanacaksa mutlaka anne baba aynı mesajı vermelidir. Örneğin diş fırçalama alışkanlığının ufak yaşta kazanılması çok önemlidir. Ufak yaşta başlayan alışkanlıklar daima hayat boyu kalıcılığını devam ettirmekte ve korumaktadır. Çocuklar çok ufak yaştan itibaren yapacakları çoğu davranışta mutlaka özellikle annelerinin yerine göre babalarının veya bir büyüklerinin yüzüne bakarak ondan onay almak ister. Sonra bu olay artık onlar tarafından içselleştirilmiş olduğu için çocuk artık annesinin yüzüne bakmaz. Artık bir süre sonra biliyordur ki annesi bu davranışı onaylamaktadır. Bazı çocuklarda bu onay alma süreci daha uzun sürer. Bu uzama anne babanın tutarsız tutumunun olumsuz etkisinin yansımasıdır. Bazen de annenin tutarsız tutumunun olumsuz etkisi olabilir. Anne çocukla beraberken olur diye okeylediği aynı davranışı misafirlerin yanında olmaz derse veya benzer durumlar sık sık yaşanırsa çocuk doğru, sağlıklı mesajı alamayacaktır. Bundan dolayı da nerede ne yapacağını bilemez hale gelecektir. Bu, çocuklar için sağlıksız bir durumdur. Bu tutum çocukların dengelerini bozan, onları şımarıklığa, dengesizliğe ve huysuzluğa iten kaçınılması gereken bir tutumdur.