Sadece şu son günler değil, aylardır ciğerimiz yanıyor. Bu yangın ise ciğerlerimizi dağladı geçti.

Manen ve madden sönmeyen söndürülemeyen yangınlar yaşıyoruz.

İçimiz yanıyor içimiz! Her yer alev alev! Yangın olurda, alevler yakmaz mı, isler dumanlar nefessiz bırakmaz mı?

"Yana yana kül oldum" diye bir şarkı vardı ya hani…O şarkı yanına "Biraz kül, biraz duman o benim işte" şarkısının dizelerini de aldı, ekledi!

Yana yana kül olduğumuzu, küle döndüğümüzü, bizden geriye külden başka bir şey kalmadığını ilan etti.

Çayın demini aldığı gibi, laf da demini alalı çok oldu!

İnsanlar karamsar, insanlar umutsuz! Hayal kırıklığı o denli derin ki, bu derinlikler teselli olacak gibi değil! Çünkü o derinliklere henüz inen olmadı. Yüzeyden geçildi hep…Yüzeyden geçildiği içindir ki, yangınlardan kurtulamadık, başımızı alamadık! Yangın var, yanıyoruz dedikçe, adeta bir kütük daha atıldı, daha çok yansınlar diye…

Hacı Bayram-ı Veli, "Yandı bu gönlüm yandı bu gönlüm. Yanmada derman buldu bu gönlüm." dememiş miydi?

"Ömrümün özeti şu üç sözden ibarettir: Hamdım, piştim, yandım" diyen Hz. Mevlânâ misali, onca yangından ve yanmadan sonra, "hamdık, piştik, yandık" hakikatleri yaşayarak gördük, anladık noktasına gelmedik mi?

*****

Benim insanım sayısız yangının içinde, kor ateşlerin üzerinde, alevlerin arasında yürümeye ve ayakta kalmaya çalışıyor!

Yandık, içimize attık!

Yandık, bağrımıza taş bastık!

Yandık, sessiz sesiz bir köşede ağladık!

Bilmez misiniz ki, yananı seyredende yanar bir gün! Yananı gören Allah, yanan için hiçbir şey yapmayanı görmeyecek mi?

İşte onun içindir ki, laf demini alalı çok oldu!

*****

Adsız kahramanlar, biz bitti demeden bitmez diyen efsaneler yangını söndürmek için bu dünyanın ateşlerinin içine daldılar. Göz yaşartan sahneler, yanmayı göze alan korkusuz koç yiğitler ateşlerle boğuşuyor günlerdir.

Diyorlar ki, ey bizi seyredenler!

Yangın işte böyle söndürülür!

Yangının üzerine işte böyle gidilir!

On sekiz aydır yanışımızı seyredenler, laf demini alalı çok oldu hâlâ anlamadınız değil mi?

*****

Yangın var, yanıyoruz denildiğinde, ne yangını, biz neden göremiyoruz yok ki ortada bir şey diyorlardı!

Ciğerlerin nasıl için-için yandığını…

Gönüllerin nasıl tutuştuğunu…

Çaresizliğin insanları nasıl yakıp kavurduğunu da görememişlerdi besbelli…

Kaç gündür, memleketin her yerinden dumanlar tütüyor, ağıtlar yükseliyor sayısız hanelerden, alevler dağları taşları, köyleri ve ormanlarda yaşayan canları cayır-cayır yaktı geçti.

O yangın başka, bu yangın başka değil işte!

Yanmadan bilinmiyor, laf demini alalı ondan çok oldu!