Bu yılki Nobel Tıp Ödülü, David Julius ve Ardem Patapoutian'ın oldu.

İki bilim insanı, acı biber yedikten sonra oluşan yanma hissinden yola çıkarak, acı hissinin vücutta nasıl bir mekanizmayla DNA yapısını etkilediğini ortaya koymuşlar. Yine benzer nitelikte bazı buluşlara imza atmışlar. 

Elbette bunlar da değerli çalışmalardır ama herhalde milyonlarca insanın hayatını kurtaran koronavirüs aşısının bulunması ile aynı önemde değildir.

O halde şunu net bir şekilde söyleyebilirim:

Nobel Tıp Ödülü kesinlikle koronavirüs aşısını ilk bulan Uğur Şahin ve Özlem Türeci'nin olmalıydı.

*

Akla çeşit çeşit soru geliyor tabii.

-Acaba Nobel jürisi ırkçı bir yaklaşımın esiri mi oldu?

-Aşıyı ilk bulanlar Türk olmasaydı jüriden yine aynı karar çıkar mıydı? 

+

89 BİN YIL HAPİS

Savcılık iddianamesinde, dolandırıcılık iddiasıyla yargılanan Tosuncuk lakaplı Mehmet Aydın hakkında 89 bin 740 yıl hapis cezası istenmiş.

Türkiye'de erkekler ortalama 78 yıl yaşıyorlar. 100 yılı devirenler de var ama sayıları son derece az.

O halde bir sanığa 89 bin küsur yıl hapis istemi nereden çıkıyor?

Yargının verdiği cezaların çekilebilir olması gerekmez mi?

Bir avukat dostla konuştum konuyu.

Özetle şöyle dedi:

"Mehmet Aydın, Çiftlikbank'ta binlerce kişiyi dolandırdığı iddiasıyla yargılanıyor.

Her bir mağdur için yasada öngörülen ceza alt alta konup toplandığı için ortaya böyle binlerce yılla ifade edilen astronomik bir rakam çıkmış. Ama yargılama sonunda Mehmet Aydın suçlu bulunsa ve binlerce yıl cezaya çarptırılsa bile ben 30 yıldan fazla cezaevinde kalacağını sanmıyorum."

*

Bana kalırsa 89 bin 740 yıllık cezadan söz etmek doğru değil.

Gerçekte cezaevinde ne kadar kalacaksa onu ortaya koymak gerekir.

Yasalarda bunu sağlayacak gerekli düzenlemeler yapılmalı.

Çünkü böylesine abartılı rakamlar toplumda acı bir tebessümle karşılanır ancak.

Son olarak şunu da belirteyim:

İddianamedeki hapis cezası mahkemeden aynen çıkarsa ve o ceza günü gününe uygulanırsa Mehmet Aydın cezaevinden 91 bin 761 yılında tahliye olacak!

+

BAŞARI ÇITASI

Süper Lig'in ilk 8 haftasında tam 9 teknik direktörün görevine başarısız oldukları için son verildi.

Futbol kulüplerimiz için çok eleştiri yapılabilir ama başarılı olamayan kişilerle çalışmama yönündeki kararlılıklarını, tavır alma reflekslerini takdir etmemek mümkün değil.

Aynı anlayış kuşkusuz holdingler için de geçerli. Beklentileri yerine getiremeyen, holdingi zarara uğratan ya da yeterince kâr ettiremeyen yöneticilerle yollar hemen ayrılıyor.

Keşke futbol dünyası ve özel sektördeki tümüyle başarıya endeksli görev anlayışı devlette de uygulanabilse.

Örneğin, bir bakan yetki alanında beklentileri karşılayamıyorsa yerine bir başkası atanmalı.

Aynı şekilde, bir yüksek bürokratın görevinde kalması da planlanan hedeflere ulaşıp ulaşamamasıyla bağlantılı olmalı.

Subaydan öğretmene, mimardan mühendise, küçük memurdan doktora, hemşireden teknisyene devlette çalışan herkes için mutlaka aşmaları gereken bir başarı çıtası gerekiyor.

Böyle bir anlayış şimdiye kadar egemen olmadığı için ortaya verimli olamayan, sorunlar karşısında bocalayan hantal bir devlet yapısı çıktı.

İktidara aday olanların "Devleti daha iyi nasıl çalıştırırım" sorusu üzerinde düşünmeleri ve çözüm önerilerini toplumla paylaşmasında sayısız yarar var.