Özlem ve hasret duygularının beslenildiği olay, kişi, nesne gibi kavramların değerini arttırır. Yıllarca sahip olduğumuz, izlediğimiz ya da birlikte yaşadığımız kişinin bizden ayrılması bizlerde özlem duygusunu yaratır. Kişiden kişiye oranı ve ölçüsü değişse de hepimiz bu duyguyu yaşadık ve yaşayacağız. Bu duyguyu genellikle gerçekten özlem duyacağımız kadar içselleştiriyorsak zaman geçtikçe büyür. Bazen aylar, yıllar boyu unuttuk sansak bile bir anda ortaya çıkıp bizi bin bir çeşit duyguya sürükler. Yakın bir zaman önce milyonlarca kişi uzun süredir özlem duydukları bir şeye kavuştu. Dile kolay 38 sene.
Evet ligin bitimine 3 hafta kala Trabzonspor şampiyonluğunu ilan etti. Evinde ligin son döneminin en formda takımlarının biri olan Antalyaspor ile oynayan Trabzonspor, ihtiyacı olan 1 puanı aldı. 2 kez öne geçtiği maçta sahadan 2-2''lik beraberlik ile ayrıldı. Antalya Nuri Şahin ile büründüğü kimliği 12 maçtır özenle koruyup geliştiriyor. Akdeniz ekibi hücum ve savunma kısmında mevcut oyuncu kalitesinin çok üstünde oynuyor. Oyundan hiç kopmuyor ve sürekli pozitif futbol oynamaya çalışıyorlar. Bu başarısıyla antrenörlük kariyerinde iyi bir sükse yaptı. Ben Nuri hocayı sene sonu Galatasaray''ın başında görmeyi isterim. Bu şansı hakketti bence. Maç sonu seyircilerin sahaya girme olayında da Nuri Şahin yine futbolu düşündü ve takımını yeniden sahada sürdü. İstese takımını oluşan güvensiz ortamda sahadan çekebilir ve Trabzonspor için tarihinin en mutlu günlerinden biri kâbusa dönüşebilirdi.
Öncelikle yıllardır beklenen bu şampiyonluk ardında nice hüzün, acı ve hikâye barındırıyor. 1996-2011 yıllarında yaşanan büyük trajediler takıma ve özellikle de taraftara büyük travmalar yaşattı. Özellikle 2011 dönemine yaşım gereği daha hâkimim. Şike davalarında sonuç ya da hakikatten tamamen bağımsız olarak Trabzonspor taraftarı fazlasıyla yıprandı. Özellikle sosyal çevresinde spor muhabbetleri sıkça geçiyorsa konu 2011''e geldiğinde yaşanan tatsızlık uzun süre taraftarın futbola olan ilgisini baltaladı. Yaşanan sancılı süreç sonrasında kötü yönetilen kulüp, taraftarını mutsuz etmeyi sürdürdü. Taraftarı mutlu etmek için yapılan pahalı ve gereksiz transferler de bu zaman zarfında Trabzonspor''un kasasına büyük yük oldu. Takım içinde sıkıntılar da bolca yaşandı. Gruplaşan, kavga eden, vasat performansına rağmen forma bulup taraftar ile tartışan futbolcular da bordo mavili takıma gönül verenleri yordu. 2019 senesinde Ünal Karaman önderliğinde kabuk değiştiren Trabzon, dönem dönem domine ettiği ligde yine kaoslar yaşadı. Sezonun en kritik döneminde teknik direktörü Ünal Karaman ile beklenmedik ve tartışmalı bir şekilde yollarını ayıran Trabzonspor şampiyonluk yarışında koltuğu tecrübesiz Hüseyin Çimşir''e emanet etti. Sezonun son çeyreğinde liderlik koltuğunu Başakşehir''e kaptıran Trabzonspor eline geçen şampiyonluk hasretine son verme fırsatını geri çevirmiş oldu. Hedefi doğrultusunda yeniden atağa kalmak isteyen bordo mavili takım kendisi gibi şampiyonluk yarışında travma sahibi ve şampiyonluğa/başarıya aç Abdullah Avcı ile anlaştı. Bu anlaşma Trabzon''da uzun süredir görülmemiş bir düzen ve istikrara yol açtı. Kaliteli ve doğru oyuncular ile yola çıkan fırtına lakabı gibi başladı sezona. Yarışta tam gaz koşan Trabzonspor son düzlükte yavaşlasa da sonunda 38 yıllık hasretini sonlandırdı. Trabzon şehri ve takımı ile duygusal bir bağ kurmayan insanlar şehrin şampiyonluk sonrası yaşadığı mutluluğu abartı bulabilir. Ama onca travma, bekleyiş, hayal kırıklığından sonra bu görüntüler oldukça olağan geliyor bana. Özellikle maç sonu meydanda yapılan kutlamalar dünya çapında uzun süre gündeme oturdu. Seneye ne olur bilinmez ama Trabzonspor taraftarı için hiç olamadığı kadar rahat bir başlangıç olacak.
