O dönemin günlük gazeteleri dışında önemli bir kitle iletişim aracı olan radyolardan bu haberi duyanlar inanmakta güçlük çekiyorlar, beklenmeyen sonu, dizlerini döverek gözleri bir noktaya sabitlenmiş kulakları tamamıyla radyoya sabitlenmiş, iç çekerek dinliyorlardı.

   Gazino ve kahvehanelerde toplananlar da radyodan Atatürk’ün ölümü ile ilgili malumat bekliyorlardı. Radyo aracılığı ile Atatürk’ün vefat haberi resmî tebliğ olarak tüm Türkiye’ye yayılmaktaydı.

   Telgraf aracılığıyla ise şehirlere, ülkelere, kıtalara ulaşıyordu. Ulus Gazetesi yazarı Falih Rıfkı Atay çalışma masasına kapanmış, her kelimesi bir gözyaşı damlasını betimlercesine duygularını kâğıda döktüğü yazısını öğleden sonra basılacak gazetenin yeni nüshasına yetiştirmeye çalışıyordu.

   Matbaalarda öğleden sonra eller işliyor, baskı makineleri çalışıyor, 13.00 sularında ikinci baskılarıyla ilave nüshalarını çıkaran günlük gazeteler, gazete satıcılarının elinden kapış kapış satılıyor, hayatında gazete almamış olanlar dahi ellerindeki sayfaları heceleyerek okumaya çalışıyorlardı. Gazete satan yaşları küçük, dertleri, yürekleri büyük çocuklar, bedenlerinden gür haykırışları ile bağırıyorlardı;

   “Yazıyor, Atatürk öldü yazıyor!”

   O delicesine gururlu Hitler’in dahi hayranlığını kazanan, “Bütün enerjimi Atatürk’ten alıyorum. Onun hayatı bizim feyizli ışığımızdır!” dediği büyük önder hayata veda etmişti.

   Yıldönümü hafta tatiline geldiği için kutlamamak için ya da ertelemek için çeşitli bahaneler ileri sürenleri görüyoruz.

   Oysa o gün, ailesinin bir ferdini kaybetmiş kadar içi yanan toplumun yüzü gülmüyor, zorunda kalmadıkça kimse konuşmuyor, eğlenmiyor; herkessadece ağlıyordu.

   Ondan nefretle söz edenlere, hatta hakaret edenlere,söylenecek çok şey var. Ama her doğru her yerde söylenmez derler.

   Sadece şunu bilsinler ki; Atatürk ölmedi, ölmeyecek...