Geride kalan yaşanmışlıklar bir hatıra kullanışlılığında dolaşıma sokulur yalnızlık medyasında. Peki yaşanmamışlıklara ne diyeceksiniz? Aslında "yaşanmamışlık" diye bir şey yoktur yaşanması arzu edilenler vardır. Bu arzu edilenler istikametinde yaşanmışlıklar beslerken insanı, ömrü ölüme dirençli kılan da arzu edilen anları ve zamanları bir gün yaşayabilme ihtimalidir.
Çocuk, o ihtimalle ışıldayan gözler ve gülen yüzlerle ebeveyni gibi etrafındaki yabancılardan ilgi ve sevgi bekler. Göz göz, bakış bakış, sevgi arar. Ama bir bakış ama bir söz olsun, bekler. Ergenlik caddesinin başlangıcında, bu arayışın nesnesi, akranı olan karşı cinse yöneldiği zaman ise onun en temiz yaşam dilimidir. Artık tren rayına girmiş, tekerlek tümseği aşmış, dünyada olmayan şey sadece onun için gerçekleşmiş sanır. Kutlu bir durumdur. Kendisine benzediğini düşündüğü birisi vardır. Bir çeşit bir gölge kahraman olmuştur da animesi adını koyamadığı o duygunun muhatabadır. Böyle adımlar sokakları. Onun oturduğu sokak ve onun bulunduğu başka herhangi bir mekân da gün içindeki boşluklarda bir kutsal mekân gibi ziyaret edilir.
Belki ilk on bir veya on iki yılınız mavi renkli pinokyo marka bir bisikletin alabildiğine dönen zinciri kadar hızlı ve cızırtılıdır. O güne dair görüntülerin bulanıklığı ise zincirin dönüş hızındadır. Ama hızı nispetinde o dönen zincir, ince ve duyarlı biri iseniz -ki bu durum kalpte bir yüktür- hayatınızı kuşatır. Gece yastığınızın altında gündüz okuduğunuz ya da yazdığınız satırlarda hep karşınıza çıkar.
Yaşınız ve yaşadıklarınız gibi gün gelir şehirler de büyür de sonra bir caddede buldum sanırsınız çocukluğunuzun hikâyesini. Orada çıkar her şey ortaya. Ne siz o çocuksunuzdur ne de karşınızdaki size bir Nasrettin Hoca fıkra kitabı verecek kadar, kitaba, okumaya ve inceliğe karşı duyarlıdır. Gözü de gönlü de ulaşılmaz olmuştur. Gömersiniz bir caddede onun gözlerine çocukluğunuzu, alır gidersiniz yaşanmışlıkları. Yaşanmamışlıkların üstü kalsın diyerek. Çünkü onlar ya bir şiir ya da bir hikâyedir.
Yaşanmış ve yaşanmamış ne varsa,
Bir daha geri gelmeyecek
Çocukluğa duyulan özlem
Ömür boyu dinmeyecek. (Zeki Akdoğan)
