Yahya Kemal'i 1 Kasım 1958 tarihinde, Ümit Yaşar Oğuzcan'ı da 5 Kasım 1984'de kaybettik. Hayatlarına yahut yaşanmışlıklarına dair edebiyat tarihleri pek çok şey söyler. Oysa ister şair olsun ister denemeci olsun, ister öykücü isterse romancı olsun yaşanmışlıkları ile birlikte yaşanmamış, yaşanamamışlıklar, yaşanır gibi olmuşluklar, hayalde ve rüyada ya da bilinçdışında yaşanmışlıklar, sadece hatıralar değil onların izleri yani bütünü ile bir hayat o yazılmışlıklarda yani eserlerinde gizlidir.

O yüzden yitirilmiş hatıraların mezarlık hali olan hazan bahçelerini Yahya Kemal'in mısraları ile yazdığı şu tarihten dinlemek gerek:

"Kalbim yine üzgün, seni andım da derinden

Geçtim yine dün eski hazan bahçelerinden

Yorgun ve kırılmış gibi en ince yerinden

Geçtim yine dün eski hazan bahçelerinden

Senden boşalan bağrıma gözyaşları dolmuş

Gördüm ki yazın bastığımız otları solmuş

Son demde bu mevsim gibi benzimde kül olmuş

Geçtim yine dün eski hazan bahçelerinden"

Yaşanmışlıklar tamam da ya yaşanmamışlar? Peki yaşanmamış yaşanmışlık ya da hatıra olur mu?  Gelin bunun cevabını da Ümit Yaşar Oğuzcan versin:

"Yaşanmamış hatıralar bilirim

Büyülü sonbahar akşamlarında

Bulutlar üstünde, su kenarında

Yalnız hayal edilen hatıralar

İşte, en ürpertici nağmelerle

Bizim şarkımızı söyleyen rüzgar

Sen, dudağında gülümsemelerle

Ben gözyaşlarımla, bu alemdeyim

Fakat yine bizbize, başbaşayız

Duymasan, düşünmesen de unutma

Bir daha bu anı yaşıyamayız."