Annemin cennete gittiği günden beri anladım hayatımızın ortasına yerleşen "gitmek" fiilinin ne olduğunu. Hep "gelmek" üzerine kurmuştum dünyamı annem de son nefeslerini bu fiil üzerine üfledi gitti. Sen yine suskundun. Yoktun diyemem, rüyama girdiğin günden beri hayatımdaydı cam ardında kar beyazı yüzün. Issız yerlerde açmıştık ikimiz de giden bir başkasının dediği gibi:

      "Zambaklar en ıssız yerlerde açar

       Ve vardır her vahşi çiçekte gurur" (Sezai Karakoç)

    Şu aralar kalbim bir tuhaf atıyor. Üstelik gören herkes bunun farkında diyor. Bir yol işçisine rastladım dün, "Çok yorgun görünüyorsun ağabey…" dedi. "Ruhum…" dedim. Sustuk ikimiz de… Sen hiç konuşmadın zaten. Dokuz numaralı masada Sakarya caddesinde iki sade kahve fincanı kaldı ardımızda öylece suskun… Ama sen hep yanımdaydın. İhanete uğrarken, sırtımdan bıçaklanırken, kahpece iftiralara uğradığımı görürken bile hem sustun hem camların arkasına sakladın kendini. Oysa çocukluğuma girdiğin günden beri hep izledin ama hiç aşağı inip oynayamadın. Öyle de kaldın. Gelmedin. Rüyama girdiğin günden beri…

"Ve toprağın rüyaya yılan gibi girişi…"

Rüyamız topraktır bundan sonra suskunum… Ben de annem gittiği günden beri suskunum…Gözüme bakanlar okumasın diye ruhumu gözlerimi saklıyorum… "Gelmek" geride kalanların olsun biz iki çocuk sen lacivert puantiyeli elbisen ben doksanlar gömleğim bari "giderken" olsun tut ellerimden… Kimseler görmesin gözümü, annem beni unuttu giderken sırtım üşüyor. Kapat pencereni de gidelim artık… "Gelmek"de saklı tüm güzellikler geride kalanların olsun.

     Pencereyi kapat perdeleri ört

     Mona Rosa seni görmemeliyim…(Sezai Karakoç)