Bu seneki Kurban Bayramı öncesinde sizinle öyle bir röportaj paylaşacağım ki, kurbanlıklarımızla gurur duyacaksınız.

Aslında bu bir röportaj değil, kurban pazarının birinde samanlar arasına koyduğum dinleme cihazından elde ettim konuşmaları.

Sarıkız: Hoş geldin Mö, geçen yılda pazarda karşılaşmıştık hatırlarsan. Son gün seni göremeyince aklıma türlü türlü kurban karikatürleri geldi.

Mö: Yok yok, şükür geçen sene yırttık, bakalım bu sene kaderimizde ne olacak?

Marıkız: "Kaderimizde ne mi olacak?" Bir deri bir kemik kaldık, daha ne olacak?

Zilli: Orası öyle. Beni bile bu sene tarlaya çok az sürdüler. Mazot yükseldi diye bizimki tarlasını ekemedi bu sene.

Sarıkız: Bizimki de öyle. Topraklar boş kaldı. İnanır mısın, onca arkadaşım kurban edildi, hiç bu kadar ağlamamıştım boş toprakları gördüğüm kadar. İnan sütüm kesildi.

Marıkız: Aptal olma Sarıkız, sütün üzüntüden değil yeterince beslenemediğin için kesildi. Kuyruğumuz inceldi, kuyruğumuz! Sen hâlâ üzüntü diyorsun.

Mö: Neyse arkadaşlar, tartışmayalım. Bu sene ne olur, gider miyiz?

Zilli: Biz cüsseliyiz ya, belki gitmeyiz. Kuzular, koyunlar, keçiler belki daha çok gider.

Tos (Keçi): Biz de gitmeyeceğiz, seçim de zamanında olacak. İnadım inat!

Marıkız: Manyak bu!

Sarıkız: Bizi tek başına alabilecek kişi az olur diye düşünüyorum. 5-6 kişi belki birlikte bize girerler.

Marıkız: Aman 5-6 deme! O beşli gelir, bizi de mahvederler.

Mö: Arkadaşlar, şimdi basın gelir, bize de mikrofon uzatırlarsa ne diyelim, ortak bir açıklama yapalım?

Sarıkız: Memleketin ve dolayısıyla bizim de durumumuz ortada. "Ekonomik şartların ağırlığını görüyoruz. Bu sene belki de ilk defa kurban edilmek konusunda bu kadar istekliyiz. Kurban edilelim de evlere hiç olmazsa bizim vesilemizle et girsin" diyelim.

Tos ve Marıkız (aynı anda konuşurlar): Kendi adınıza konuşun. Ben bu açıklamanın altına toynağımı basmam!