Kaybedeceği ya da sunduğu imtiyazlar adına, ortaya çıkacak yalanlar adına, başında patlayacak iftiralar adına, üzerine üflenen düğümler adına, yıkılmaya hazır yıkılası yuvalarının çatırtılarını duymaktansa sağır olma adına, görmezlikten gelmelidir, gözlerine vura vura gelmekte olanı… Şölene düğüne, toya, cenazeye, eğlenceye, törene, işe, üniversite kürsülerine, gazete köşelerine, sokmama adına görmüyormuş gibi yaparak izlemek ötekini… Bu arzuyu Viktor Hugo meşhur romanı "Notre Dame'nin Kamburu"ndaki soylu (!) prensese söyletir.

Çirkinleri ve "Budalaları" kast ederek: "Onlara nasıl bakabiliyorlar?" bu bakmasa da onların inkâr edilemez varlıklarının korkutucu gücüdür.

Ebu Cehil'i korkutan, Nemrut'u öfkeden lerzeye getiren, her şeye ve bu imtiyazlı gulyabanilere rağmen var olmanın kâbusudur bu? İşte kudretli göz o yüzden izler bakamasa da bu inkâr edilemez ontolojik gerçeği… O yüzden görmemek adına rüyasındaki yalanlara sığınarak avuturlar bu, ideal, duygu, zekâ, okuma, his ve ruh katili aynı zamanda yoksulu hallerini, ama engizisyonlarında ama algı oyunlarda tüketmeye çalışırlar bu görülmek istenmeyeleri…

Yani sorun mağduriyetin hali değil, korkulan saklı kudretin bir gün hortlayıp karşılarına dikilmesi meselesidir. Abdurrahim Karakoç'un tabiriyle:

"Hayalin gerçekten en bariz farkı Uzağa atarsın yakına düşer…" işte bir gün insan yerine konulmayanların kapı, sınır tanımaz hayallerinin gelip yanlarına ya da karşılarına oturmasından korkmanın resmidir "Mağdur"un hali, sonradan görme muktedir karşısında…

Aşık Mahzuni Şerif'in dediği gibi:

"Kendi kitabıma girdim saklandım Kelime kelime buldular beni…"

Kelime kelime var olanların korkusunu büyütür bu göz…