Gelip geçici şu hayatta, bütün zorluklar aşılır. Boğazdan geçmesi adına bir lokma için bin zahmet çekilir de bir uyku alıverir onu bedenden. Her yara iyi kötü kabuk bağlar. Bir güler on ağlar insanoğlu ama bütün bu edimler unutulur. Bazı izler aynada görülünce hatırlanır. Hatırlanır da bir el sallama kısalığında burkar yüreği.

Ya hatıralar? İyisi bile gün gelir burnunuzu sızlatır. Gün gelir anasının kucağına çıkıp buluta değmek isteyen çocuk kadar masum ağlarsınız bir köşede. Boğaza düğümlenir dost, eş, akraba, bildiklerinizin, sevgili görülüp sevgisine namzet olduklarınızın çatal çatal sözleri yırtar boğazınızdan mazinize kadar uzanan dalları ile.

Oysa ne belaların içine düşmüşsünüzdür. Memleket misali hangi tarihi hadiselerin tam ortasında bir figür olarak bile değil bir nesne gibi belirmişsinizdir. Hangi gazetede yer alacak dudak uçuklatan belalardan kıl payı çıkmışsınızdır da arzu iklimi ile hakikat iklimi arasında tersine esen şu rüzgarlı ömrün denklemini çözememişsinizdir. Her ne kadar Sabahattin Kudret Aksal:

Bir yarı sarhoşluk içinde

Geçerdim sevdalı evinizin önünden

Görünürdü aralık pencereden

Odan akşam serinliğinde

Ben yaz mevsiminde dondum hep. Her nisan bir acı çığlık her yaz haziran, temmuz, ağustos bir ömür cehennemi idi benim için. Ne güzelle başlayan hatıram azdır benim. Elde kalan birkaç vefalı dostla anarım hatıraları kimi zaman yüküm hafifler. Hatıran/hatıramız/hatıranız/hatıralar, hep yük oldu zihnimde ve kalbimde...