1683 yılından bu yana gerileyen bir devlet, 24 gün içerisinde Balkan topraklarını terk edecek seviyeye gelmişti.

Bir de bunların üzerine yurdun dört bir yanı işgal tehlikesi altındaydı. Düşünün doğu cephesinde, 3 günde on binlerce asker donarak hayatını kaybetmişti.

Umutları tükenen halk, adeta celladını bekler duruma gelmişti. Böyle bir dönemde, Çanakkale Savaşı vuku bulmuştu.

Savaşa yarbay olarak katılan ve kısa sürede albay olan Mustafa Kemal''de düşmanın taarruzuna karşılık emrindeki 57. Alaya harekat emri verdi. Conkbayırı''na ilerleyen birlikler, karşısındaki düşman kuvvetlerinin sayısı karşısında bir kez daha ümitsizliğe kapıldı.

Kıyıdaki az sayıdaki Türk askerine verilen emir, düşmanı tepelere çıkarmamaktı ama düşman bölgeye en hakim tepe olan 261 rakımlı tepeye ulaştı.

Cepheden düşmanın ilerleyişi ve şehit olan askerler sonrası erlerin düşmandan kaçarak geri çekildiğini gören Mustafa Kemal; işte o an askerlerinin karşısına geçti ve "Ben size taarruzu değil, ölmeyi emrediyorum!" dedi.

Tek bir asker kalana dek savunma hattının kırılmaması gerektiğini bir kez daha yineledi.

Bu cümle, ölümle yaşam arasındaki ince çizgiyi de aşmıştı. O askerlerin neredeyse hepsi şehadete ulaştı ama tepe düşmandan temizlendi.

O tepe; belki de koskoca imparatorluktan geriye kalan, sığınacak son kaleydi. O tepe, 200 yıldır topraklarını kaybeden halkın anavatanıydı. O tepe de kaybedilirse, ana yurt Anadolu da elden gidecekti.

Bir cümle, bir tepe, bir hamle…

Umut, kaldırım arasında yeşeren bir çiçek gibidir. Çanakkale, o çiçek gibiydi işte. Düştü denilen, ayağa kalkma ihtimali konuşulmayan ordunun, "güneş batmayan imparatorluk"un ordusunu, Avrupa uluslarını dize getirdiği yerdi. Çanakkale öyle bir savaştı ki Milli Mücadele''nin de temeli olmuştu.

Bazen ülkemizdeki ekonomik sıkıntılar, krizler ve daha fazlası canımızı öyle sıkıyor ki umut kelimesinin ortadan kalktığı ortamda canını vererek savaşan, ardından "gençliğim eyvah!" türküleri yakılan ecdadımızın zaferlerini unutuyoruz.