Edebiyatın yahut sanatın estetik dışında bir derdi olmalı mıdır? Bu uzun kuramsal tartışmaları içine alan bir mesele ama her ne kadar edebiyatın ideolojik anlamda yahut ticari kaygı bağlamında bir derdin emrine verilmesine karşı olsam da sanatın veya edebiyatın derdi olanın derdini güzellikle anlatmasının mecrasıdır da…

Bu bağlamda Sadri Ertem ve Vakitçiler derdi olan aydınlardı. "Bacayı İndir Bacayı Kaldır" hikayesi başlı başına kendi içinde din, sermaye ve politika arasındaki ilişkileri ortaya koyması ve bunun üzerinden vurgun işbirliğinin çağlar ötesi bir öngörüsü gibidir. Zira hikâyeciliğinin yanında Sadri Ertem, derin bir felsefi arka planı olan bir isimdir. Edebiyat tarihçileri ve eleştirmenler onun hikayeciliğinde iki dönemden bahsederler. İlk dönemi daha çok Cumhuriyet değerleri ve inkılapların yerleşmesi adına koyduğu fikri mücadelenin edebi eserlere hakim bir dönemdir. İkinci dönem ise hikaye formuna daha uygun bilgi verme endişesinin yerini anlatıya bıraktığı ya da bilginin anlatıda eritilebildiği dönemdir.

Kısacası şunu söylemek mümkündür: Edebiyat da elbette derdi olanın derdini estetikle anlattığı bir mecradır. Önemli olan bunu edebi form içinde eritebilmektir. Sadri Ertem derdi Cumhuriyet ve onun değerleri olan ve bunu hayatının bir kısmında eritebilmiş ve yüreklere geçirebilmiş bir Cumhuriyet aydınıdır.

Sadri Ertem,12 Kasım 1943'te hayata gözlerini yumar. Saygıyla anıyoruz.