Mahalle bakkalımızdan veresiye defterinden,

Bindiğimiz otobüs şoföründen biletten,

Dedikodusunu yaptığım komşumdan gıybetten,

Apartman girişine park ettiği için tekerini patlattığım komşumdan,

Kopya çektiğim için öğretmenimden,

Komşumun karısına bakarken aklımdan kötü kötü fikirler geçtiği için kocasından,

Kedisinin kuyruğuna teneke bağladığım için mahalle arkadaşımdan,

Kredi başvurum kabul edilsin diye aylık gelirimi yalan beyan ettiğim bankacıdan,

Pazarda birkaç fazla poşetini arakladığım pazarcı amcadan,

Benzin fiyatlarına her gün zam gelmesine tepki olarak su tabancasıyla tehdit ettiğim akaryakıt istasyonu sahibinden,

Ucuz ekmek kuyruğunda -alt mahalledeki fırın bedava ekmek dağıtıyor- diye yalan söylediğim kuyruktakilerden,

Doğal gaz faturamı tahsil etmek için veznede beni bekleyen görevliden,

Çevre ve Temizlik vergisini almak için gözümün içine bakan belediye çalışanından,

Anasına, avradına küfrettiğim maçın hakeminden,

40 sene öncesine gidip, çocukluk arkadaşım Muittin ile beraber zillerine basıp kaçtığımız eski sokağımızın sakinlerinden,

Bunaldığımda -ne vardı da benim doğumuma katıldın?- diye önce sitem sonra aklıma geleni saydırdığım ebemden affımı istedim ama gelin görün ki hepsinden dayak yedim.

Ne yani, Bakan ünvanlı kişiler affını istediklerinde kabul görüyor da, benim yukarıdaki af taleplerim neden karşılık bulmuyor?

Not:  Madem büyük insanların af talepleri onaylanıyor, cezaevinde olan insanların af talepleri de kabul görür mü bu arada?