Herkes ayçiçeği yağındaki fiyatlardan bahsediyor ama kimse işin derinine inmek istemiyor.

Fiyatlar yüksekmiş. Evet.

Stokçuluk yapılıyormuş. Evet.

Ukrayna’dan ayçiçeği gelmezse fiyatlar daha da yükselirmiş, falan filan. Evet, evet, evet.

Ben ne yaptım peki bu konuda?

Ayçiçeğinin kendisine sordum.

Bu da aldığım cevaplar…

“Sevgili ayçiçeği gardaş. Dış mihrakların gazına geldiğine ve yoksulluktan mutluluk sarhoşu olan halkımızı uyandırmaya çalıştığına dair bir kısım haberler var. Nedir bu işin aslı?” diye sorduğumda öyle cevaplar aldım ki, şok oldum.

“Abim, ben de bu toprakların ürünüyüm, aramızda ayrı gayrı mı var? Ama çok bunaldım. Kadınlarınız mutfaklarda benim yerime zeytinyağı diye tutturdukça varlığımı sorguladım. Trakya’da çok ekilirdim bir dönemler, artık orası da bana küstü. Ben de unutulmaktansa, fiyatı yükselterek gündeme gelmek istedim. Bilirsin, hayattaki her şey sevilmek ister” diye kendini savundu.

“Her şey sevilmek mi ister? Kim dedi sana bunu ayçiçeği gardaş? Ülkemizde on yıllardır emekliler sevilmiyor, alt gelir grupları sevilmiyor, öğrenciler de öyle ama hiç biri senin gibi gündeme gelmek için çabalamıyor” dedim.

Utandı biraz.

Utandığını görünce biraz daha yükleneyim dedim…

“Ayrıca devletimiz daha ne yapsın? Sırf sen öne çıkasın diye rakibin olan zeytinlikleri madenciliğe açtık? Kusura bakma da sende biraz şımarıklık var” dedim.

“Haklısın abim. Ben de bu durumdan memnun değilim. Allah inandırsın seni, içine konduğum tenekeler bile bana mesafeli” dedi.

Ne yalan söyleyeyim, üzüldüm.

“Var mı bir çözümün peki?” diye sordum.

“Çözümden ziyade, senden bir konuda yardım isteyecektim abi. Beni Kırmızı Oda isimli dizideki psikoloğa götürür müsün, belki o beni düzeltir?” dedi.

Şimdi, Kırmızı Oda’nın çekildiği mahalleye gidiyoruz.

Eğer doktor hanımın tedavisi de işe yaramazsa bu ayçiçeğini Kırmızı Oda’daki Sadi’ye dövdürteceğim.